Ο Λάμιας

Ανάμεσα βρύσης Γκουργκούλι και θέσης Βλαταναίους Τύρνας, ανοίγεται βαθύ απόκρημνο το μεγάλο ρέμα, που νοματίζεται «Κακόρεμα». Πάνω, κοντά στις πηγές του κακορέματος σε βαθειά σπηλιά του Κόζιακα, κατοικούσε, ο Λάμιας – γιος της Λάμιας της Βλατάνως – ένας γιγαντόσωμος μπέλος άντρας με πόδια τράγου. Ο Λάμιας είχε ένα κοπάδι από αγριόγιδα, που βοσκούσανε στα κατσάβραχα του Κόζιακα, μονάχα τους, δίχως τσοπάνη, δίχως σκυλί. Κάθε δειλινό, τη γαλήνη του τοπίου την τάραζαν κάτι στριγγλές φωνές, που ο αχός τους έφτανε πέρα μακριά, ως τα καλύβια της Βλάχας και πιο πέρα ακόμα. Τσάπ τσάπ τσάπ, ώ ώ, ί ί, έ έ.. Λένε πως ο Λάμιας, με τις φωνές αυτές καλούσε τ’ αγριόγιδα να ‘ρθούνε στην στάνη. Γιατί, όταν εκείνα ακούγανε τη φωνή του, άφιναν τα τσουγκάνια με τις αμαλαϊές και με χαρούμενες πηδησιές φτάναν στη στάνη ν’ αρμεχθούν. Ο Λάμιας είταν καλός. Δεν πείραζε τους τσοπάνηδες. Πάντοτε τους προστάτευε καθώς επίσης φύλαγε και τα πρόβατά τους απ’ τους λύκους και τ’ άλλα ζουλάπια του άγριου βουνού. Όταν έβλεπε τ’ αγρίμι, σήκωνε μια πέτρα, αντίκιαζε και πετροβολώντας το, το σκότωνε. Ο Λάμιας δεν έτρωγε ανθρώπινες σάρκες αλλ’ ούτε και κατσικίσιες. Έπινε το γάλα των αγριογιδιών του, μασούσε νάνες κ’ άλλα χορταρικά, γλύκαινε το στόμα του με μέλι αγριομελισιού. Αν κανένας κυνηγός τολμούσε να πατήσει τα μέρη αυτά και να τουφεκίσει κάποιο γίδι του, σαν λυσσασμένο σκυλί ορμούσε και με λίγες πηδησιές έπιανε τον κυνηγό, τον έσφιγγε δυνατά, τον έπνιγε και τον πετούσε στα κατάβαθα της σπηλιάς. Οι τσοπάνηδες λένε ότι ο Λάμιας αστραποκάηκε, όπως αστραποκάηκε και η μάννα του η λάμια η Βλατάνω. Από τότες χαθήκανε απ’ τον Κόζιακα τ’ αγριόγιδα, χαθήκανε και τ’ αγριομελίσια.