Περνάν κάμποσες μέρες και καθόμαστε με τη Λαζαρίνα (μια γειτόνισσα) όξω στο φεγγάρι. Την βλέπουμε κι αγνάντεψε. Αγναντεύει αυτή! μια νεράϊδα μια ψηλή. Περνάει από κάτω. Μπα κάν' η Λαζαρίνα τι ‘ναι τούτ; Είναι η Τσενοπαναγιού (=το όνομα μιας Αραχοβίτισσας) – Α, αυτή ν είναι – Όχι κουμπαρούλα μ’ είναι η νεράϊδα. Πάει στη μυγδαλιά (πούναι εκεί μπροστά) και στάθκε. Λαμποκόπαγε. Τηράμε θα καθίσ’ αυτού; Καθίσαμε. Άφαντη γίνηκε, ο τόπος ήταν λάκκα δεν ήταν κανένα δέμα (=τείχωμα) (ώστε να κρυφτή δηλαδή). Σηκωθήκαμε και πήγαμε μέσα! [Την βλέπουμε= τη μάντισσα, περί της οποίας έγινε λόγος η μαγεία]