Εδώ, στη Ροβέϊκη Βρύση, που ‘ναι οι χαλασμένοι μύλοι, ήταν η Νεράϊδα και λουζότανε στο κεφαλάρι. Εδώ σ’ ούλες τις βρύσες και τις ρεματιές είναι νεράϊδες. Αυτή ήταν σαν τον ήλιο και σαν την αυγή. Και μια βραδυά που έλαμπε το φεγγάρι, γύριζε στη βρύση κι άκουσε το Λάμπρο να παίζη το σουρλά του. Έχουνε και μολογάνε πια για το Λάμπρο. Ώμορφος και λεβέντης, θέ μου! Κι έπαιζε και του σουρλά, που μαραινώσαντε τα κλαργιά. Μαγεύτηκε κι αυτή από το παίξιμό του κι ήρθε κι εστάθη κοντά του κι άκουγε. Ο Λάμπρος στην αρχή τάχασε, συνήρθ’ ευθύς και γλήγορα, κατά πως είχ’ ακουσμένο, της άρπαξε το πέπλο. Εκείνη εμάρμαξε. Βλέπεις, άμα πάρης το πέπλο της Νεράϊδας, δε μπορεί να φύγη. Γίνεται γλυκειά και καλή, θέ’ μου. Και γίνεται πια σκλάβα σου. Ο Λάμπρος την επήρε στη αγκαλιά του, την έφερε στο σπίτι του και την έκαμε γυναίκα του. Το πέπλο της επήγε και τόκρυψε βαθειά σε μια σπηλιά στον Κόλυμπο για να μην το βρη και του φύγη. Την αγάπαγε πια τίλογα. Κι έκαναν κι ένα παιδί, έν’ άστρι. Μα τι τα θέλεις. Η Νεράϊδα είναι ξωτικό, νεραϊδιακό πράμα, αερικό, όσο να το κάμης. Μια ημέρα, μια Κυριακή πρωτομαγιά, που φιρφίριζε ο τόπος από τα λαλούδια και γλυκοκελάϊδαγαν τα πουλιά στις ρεματιές και στα δάσια, εβγήκεν η Νεράϊδα να χαρή τον Κόλυμπο. Τραγουδώντας και μαζεύοντας λαλούδια, έφτασε στη σπηλιά που είχε κρυμμένο ο Λάμπρος το πέπλο της. Εκεί είδε ένα ώμορφο λαλούδι κι ανέβη να το κόψη. Με το τράβηγμα εβγήκε μια πέτρα από τη σπηλιά κι εφάνη το πέπλο της! Τ’ αρπάζει ευτύς και γίνεται άφαντη μέσ στους λόγγους. Έγινε πάλε νεράϊδα και πήγε κι έσμιξε με τις άλλες. Γυρίζει, λένε, τώρα εδώ στα ρουμάνια, στις ρεματιές και στις βρύσες, όπου λαλούν αηδόνια κι είναι δροσιές και λαλούδια. Μα άμα ακούει σουρλά φεύγει, φεύγει. Ο Λάμπρος επήρε λόγγους και βουνά για να τα βρή. Μα που να τη βρη! Όλη μέρα γύριζε κι έπαιζε το σουρλά του, που ήταν καϋμός να τον ακούς. Ερράγιζε τις πέτρες και τα βουνά. Το παιδί αναστήθηκε. Η ωμορφιά του ήταν αμολόγητη και το τραγούδι του μέλι. Αγαπήθηκε με μια τσοπάνα στο χωριό και παντρευτήκανε. Κι έγινε η γενηά των Σκλαβαίων, οι Νεραϊδογέννητον που τους λέμε. [Κόλυμπος= τοποθεσία στο χωριό Ρόβια της Ανδρίτσαινας.]

Τσελάλης, Α.

Εδώ, στη Ροβέϊκη Βρύση, που ‘ναι οι χαλασμένοι μύλοι, ήταν η Νεράϊδα και λουζότανε στο κεφαλάρι. Εδώ σ’ ούλες τις βρύσες και τις ρεματιές είναι νεράϊδες. Αυτή ήταν σαν τον ήλιο και σαν την αυγή. Και μια βραδυά που έλαμπε το φεγγάρι, γύριζε στη βρύση κι άκουσε το Λάμπρο να παίζη το σουρλά του. Έχουνε και μολογάνε πια για το Λάμπρο. Ώμορφος και λεβέντης, θέ μου! Κι έπαιζε και του σουρλά, που μαραινώσαντε τα κλαργιά. Μαγεύτηκε κι αυτή από το παίξιμό του κι ήρθε κι εστάθη κοντά του κι άκουγε. Ο Λάμπρος στην αρχή τάχασε, συνήρθ’ ευθύς και γλήγορα, κατά πως είχ’ ακουσμένο, της άρπαξε το πέπλο. Εκείνη εμάρμαξε. Βλέπεις, άμα πάρης το πέπλο της Νεράϊδας, δε μπορεί να φύγη. Γίνεται γλυκειά και καλή, θέ’ μου. Και γίνεται πια σκλάβα σου. Ο Λάμπρος την επήρε στη αγκαλιά του, την έφερε στο σπίτι του και την έκαμε γυναίκα του. Το πέπλο της επήγε και τόκρυψε βαθειά σε μια σπηλιά στον Κόλυμπο για να μην το βρη και του φύγη. Την αγάπαγε πια τίλογα. Κι έκαναν κι ένα παιδί, έν’ άστρι. Μα τι τα θέλεις. Η Νεράϊδα είναι ξωτικό, νεραϊδιακό πράμα, αερικό, όσο να το κάμης. Μια ημέρα, μια Κυριακή πρωτομαγιά, που φιρφίριζε ο τόπος από τα λαλούδια και γλυκοκελάϊδαγαν τα πουλιά στις ρεματιές και στα δάσια, εβγήκεν η Νεράϊδα να χαρή τον Κόλυμπο. Τραγουδώντας και μαζεύοντας λαλούδια, έφτασε στη σπηλιά που είχε κρυμμένο ο Λάμπρος το πέπλο της. Εκεί είδε ένα ώμορφο λαλούδι κι ανέβη να το κόψη. Με το τράβηγμα εβγήκε μια πέτρα από τη σπηλιά κι εφάνη το πέπλο της! Τ’ αρπάζει ευτύς και γίνεται άφαντη μέσ στους λόγγους. Έγινε πάλε νεράϊδα και πήγε κι έσμιξε με τις άλλες. Γυρίζει, λένε, τώρα εδώ στα ρουμάνια, στις ρεματιές και στις βρύσες, όπου λαλούν αηδόνια κι είναι δροσιές και λαλούδια. Μα άμα ακούει σουρλά φεύγει, φεύγει. Ο Λάμπρος επήρε λόγγους και βουνά για να τα βρή. Μα που να τη βρη! Όλη μέρα γύριζε κι έπαιζε το σουρλά του, που ήταν καϋμός να τον ακούς. Ερράγιζε τις πέτρες και τα βουνά. Το παιδί αναστήθηκε. Η ωμορφιά του ήταν αμολόγητη και το τραγούδι του μέλι. Αγαπήθηκε με μια τσοπάνα στο χωριό και παντρευτήκανε. Κι έγινε η γενηά των Σκλαβαίων, οι Νεραϊδογέννητον που τους λέμε. [Κόλυμπος= τοποθεσία στο χωριό Ρόβια της Ανδρίτσαινας.]

dc.contributor.author	Τσελάλης, Α.
dc.coverage.spatial	Ηλεία, Ολυμπία
dc.date.accessioned	2016-01-15T11:09:18Z
dc.date.available	2016-01-15T11:09:18Z
dc.date.issued	1938
dc.identifier.uri	http://hdl.handle.net/20.500.11853/295977
dc.language	Ελληνική - Κοινή ελληνική
dc.language.iso	gre
dc.rights	Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές
dc.rights.uri	https://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/4.0/deed.el
dc.title	Εδώ, στη Ροβέϊκη Βρύση, που ‘ναι οι χαλασμένοι μύλοι, ήταν η Νεράϊδα και λουζότανε στο κεφαλάρι. Εδώ σ’ ούλες τις βρύσες και τις ρεματιές είναι νεράϊδες. Αυτή ήταν σαν τον ήλιο και σαν την αυγή. Και μια βραδυά που έλαμπε το φεγγάρι, γύριζε στη βρύση κι άκουσε το Λάμπρο να παίζη το σουρλά του. Έχουνε και μολογάνε πια για το Λάμπρο. Ώμορφος και λεβέντης, θέ μου! Κι έπαιζε και του σουρλά, που μαραινώσαντε τα κλαργιά. Μαγεύτηκε κι αυτή από το παίξιμό του κι ήρθε κι εστάθη κοντά του κι άκουγε. Ο Λάμπρος στην αρχή τάχασε, συνήρθ’ ευθύς και γλήγορα, κατά πως είχ’ ακουσμένο, της άρπαξε το πέπλο. Εκείνη εμάρμαξε. Βλέπεις, άμα πάρης το πέπλο της Νεράϊδας, δε μπορεί να φύγη. Γίνεται γλυκειά και καλή, θέ’ μου. Και γίνεται πια σκλάβα σου. Ο Λάμπρος την επήρε στη αγκαλιά του, την έφερε στο σπίτι του και την έκαμε γυναίκα του. Το πέπλο της επήγε και τόκρυψε βαθειά σε μια σπηλιά στον Κόλυμπο για να μην το βρη και του φύγη. Την αγάπαγε πια τίλογα. Κι έκαναν κι ένα παιδί, έν’ άστρι. Μα τι τα θέλεις. Η Νεράϊδα είναι ξωτικό, νεραϊδιακό πράμα, αερικό, όσο να το κάμης. Μια ημέρα, μια Κυριακή πρωτομαγιά, που φιρφίριζε ο τόπος από τα λαλούδια και γλυκοκελάϊδαγαν τα πουλιά στις ρεματιές και στα δάσια, εβγήκεν η Νεράϊδα να χαρή τον Κόλυμπο. Τραγουδώντας και μαζεύοντας λαλούδια, έφτασε στη σπηλιά που είχε κρυμμένο ο Λάμπρος το πέπλο της. Εκεί είδε ένα ώμορφο λαλούδι κι ανέβη να το κόψη. Με το τράβηγμα εβγήκε μια πέτρα από τη σπηλιά κι εφάνη το πέπλο της! Τ’ αρπάζει ευτύς και γίνεται άφαντη μέσ στους λόγγους. Έγινε πάλε νεράϊδα και πήγε κι έσμιξε με τις άλλες. Γυρίζει, λένε, τώρα εδώ στα ρουμάνια, στις ρεματιές και στις βρύσες, όπου λαλούν αηδόνια κι είναι δροσιές και λαλούδια. Μα άμα ακούει σουρλά φεύγει, φεύγει. Ο Λάμπρος επήρε λόγγους και βουνά για να τα βρή. Μα που να τη βρη! Όλη μέρα γύριζε κι έπαιζε το σουρλά του, που ήταν καϋμός να τον ακούς. Ερράγιζε τις πέτρες και τα βουνά. Το παιδί αναστήθηκε. Η ωμορφιά του ήταν αμολόγητη και το τραγούδι του μέλι. Αγαπήθηκε με μια τσοπάνα στο χωριό και παντρευτήκανε. Κι έγινε η γενηά των Σκλαβαίων, οι Νεραϊδογέννητον που τους λέμε. [Κόλυμπος= τοποθεσία στο χωριό Ρόβια της Ανδρίτσαινας.]
dc.type	Παραδόσεις	el
dc.description.drawernumber	Παραδόσεις ΚΣΤ΄ - ΛΣΤ΄
dc.relation.source	Α. Τσελάλης, Ορεινή Ολυμπία Ηλείας, Εφημ. Καθημερινή, 23 Μαΐου 1938
dc.relation.sourceindex	Καθημερινή, 1938
dc.relation.sourcetype	Εφημερίδα
dc.description.bitstream	D_PAA_04714w
dc.subject.legend	Παράδοση ΚΣΤ
edm.dataProvider	Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών	el
edm.dataProvider	Hellenic Folklore Research Center, Academy of Athens	en
edm.provider	Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών	el
edm.provider	Hellenic Folklore Research Center, Academy of Athens	en
edm.type	TEXT
dc.coverage.geoname	261797/Ηλεία, Ολυμπία

Αρχεία σε αυτό το τεκμήριο

Αρχεία	Μέγεθος	Τύπος	Προβολή
Δεν υπάρχουν αρχεία που να σχετίζονται με αυτό το τεκμήριο.

Αυτό το τεκμήριο εμφανίζεται στις ακόλουθες συλλογές

Παραδόσεις
Παραδόσεις ή θρύλοι λέγονται οι λαϊκές προφορικές διηγήσεις που συνδέονται με συγκεκριμένους τόπους, χρόνους και χαρακτήρες, και θεωρούνται αληθινές.

Εμφάνιση απλής εγγραφής

Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές

Εκτός απ 'όπου διευκρινίζεται διαφορετικά, η άδεια αυτού του τεκμηρίου περιγράφεται ως Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές