Νεράϊδες Γ

Μνιά βολά ‘τονε ένας Νέραjδος κ’ είχε και μνια Νεράjδα γυναίκα ντου. Και το Νέραjδο τον – ε λέγαν – ε Ώφου. Και μνιάν ημέρα πήγε, λέει, μνια γυναίκα ‘ς τα ξύλα, και ‘ς το χαράκι που στάθηκε για να τα σηκώση, είπεν Ώφου! Κ’ επρόβαλεν ο Ώφου (ένας Νέραjδος) κ’ εσκιστήκεν – ε το χαράκι κ’ εβγήκεν – ε και τση ‘πεν – ε -. Είντα ‘σαι σύ; Λέει – Εγώ είμαι μαμμή. Και τση ‘πεν – ε. Η γυναίκα μου κοιλοπονά, μόνο να μου δείξης τη γειτονιά που κάθεσαι, Κ’ ύστερα τον ήπηρε κ’ επήγε, και του ΄δειξε το σπίτι τζη, κι οντέν εκοιλοπόναν η γυναίκα ντου ‘πή – ε και την ήπηρε. Κ’ επήγαινε ‘ς τη μπόρτα κ’ εφώνιαζε κι αυτή δεν ήβγανε αχνιά, κ’ ύστερα ήνοιξε κ’ επήγαινε. Και ‘ς το χαράκι που σήκωσε τα ξύλα κ’ εβγήκεν ο Νέραjδος, ύστερα ανοίγει και τότες ‘κειονά το χαράκι και μπαίνουν – ε μέσα. Και θωρεί τη γυναίκα ντου κ’ εκοιλοπόνανε. Κ’ ύστερα μίσεψεν ο Νέραjδος, κ’ η Νεράjδα ντου ήτον – ε καλή και τση ‘πεν – ε. Αν είνε θηλυκό, δα σε φάη, κι αν είν’ αρσενικό δα πά’ς πάλι ‘ς το σπίτι σου. Και ύστερα ήτον – ε θηλυκό και τση λέει να κάμη ένα γκεράκι να του βάλη, κ’ εκείνος δα θωρή πως είν’ αρσενικό. Ύστερα ‘μίσεψεν αυτή κ’ επήγε ‘ς το σπίτι τζη, κ’ εκάθουντον εκειά κ’ επυρώνουν τον – ε με τα παιδιά τζη. Και μνιάν ημέρα γρυκά χτύπους και βρόντους ς’ τη μπόρτα τζη. Και τση ‘φώνιαζε και τση ΄λεγε. Έ μαμμή, κερά μαμμή, άνοιξε να σου το πω, κερένιο νήτον το βλιοβλιό κ’ ήλυσε μέσα ‘ς το νερό.