Νεράϊδες

Ο Κορκιδομιχελής είχενε μια φορά δυο νερομύλους παχτωμένους. Μιαν αργατινή απείτις επόκαμε τση μιας στέρνας το νερό, επήρε μέσα να πα μολάρη κι άλλης. Οντόν επέρνανε απά στην Κεραγωνιώτισσα ακούει μια λύρα κι ήπαιζε απού γαύγιζε. Θωρεί και κοπελιές κι εχορεύγανε «Μωρέ, νεράϊδες είναι τούτι σε, μα ίντα να κάμω δα; Να γιαγείρω οπίσω κακό και να πάω ομπρός χερότερα.» Κάνει το σταυρό ντου και πάει. Αυτές μως και τον είδανε του λένε: «Έλα κι εσύ στο χορό.» Πιάνει αυτός στο χορό κι αρχίζει και το τραγούδι: «Δώδεκα ν΄ οι – γι – Αποστόλοι στο χορό, κρατούνε όλοι. Δώδεκά ‘ναι με το μέτρος σύρνει το χορό ο Πέτρος.» Ωστό να τ’ ακούσουν αυτές εγενήκανε άφαντος. Εφύγανε κι εχωστήκανε μέσα στα πλατανόφυλλα κι επόμενεν ο Κορκιδομιχελής αμοναχός κι επήγε στη δουλειά ντου. [Κορκιδομιχελής= κάτοικος Λατσίδας τώρα μακαρίτης, γαύγιζε= έπαιζε υπέροχα]