Του Παπαζαραφέτα ο αδελφός ο Στυλιανός ερχότανε από την Τρομπολιτσά. Από κείθε από το Δραγούνι, κει που το λένε στης Παπαδιάς τη βρύση, έκατσε και ήπιε νερό την νύχτα. Παρρησιαστήκανε οι Νεράϊδες και του λένε «Πως σε λένε; - Με λένε Στυλιανό». Σηκώθηκε κείνος και έφυε, αλλά κείνες τον πάαιναν από κοντά και του λέγανε: Τραύα Στυλιανέ! Η μία τον άρπαχνε και η άλλη τον τραύαε από την άλλα μεριά. Και τα παθε που είπε τονομά του, αν δεν το λεγε δεν θα dον παιδεύανε. Τον πήγανε ίσια με το σπίτι του. Μπήκε μέσα κείνος κ’ έκλεισε. Εστάθησαν κείνες απ’ όξω με τα λιθάρια και σπάσανε ούλη τη νύχτα τα κεραμίδια. Όταν χορεύουν, αν δυνηθή κανείς να αρπάση την λευκήν καλύπτραν των, τότε παρουσιάζονται ως αληθείς γυναίκες ωραιόταται και εκείνη, της οποίας έχει αρπάση την καλύπτραν, τον ακολουθεί και γίνεται σύζυγός του. Πολλοί παλαιοί αναφέρονται γεννηθέντες από Νεράιδα και θνητόν. Η πολύ ωραία γυνή ονομάζεται τιμητικώς εν Βουρβούροις Νεράιδα. Τουναντίον πας ελαφρός και κούφος ανήρ καλείται Νεράϊδος. [Στυλιανός= Εκ Καστρίου της Κυνουρίας].