Ο λαβωθείς από Νεράιδα

Μια βολά ένας άνθρωπος εκοιμήθη ένα μεσημέρι απουκάτω ‘ςε μια αχλάδα, εκεί επεράσανε η νεράιδαις και μια από δαύταις επέρασε από τη μια μεριά ‘ςτην άλλη ‘ςτην απαλάμη του ένα βούρλο, άνοιξε λοιπόν γιαράς (πληγή) και κανένας γιατρός δε ‘μπόρηγε να τον γιατρέψη, τότες εδιάει και ‘ςε μια μάγισσα, η γη οποία κι εκείνη δεν εμπόρεσε να τον γιάνη αλλά του είπε να πάη την ίδια ημέρα του χρόνου πο’ ‘κοιμώ’τανε απουκάτω ‘ςτην αχλάδα που έπαθε και να κάμη το κοιμισμένο, εδιάει λοιπόν και έκαμε το ξερό, κη ακούει ‘πο περνάγανε η νεράιδαις και μία η Σμαράγδω ήτανε κουτσή, τον ελυπήθη που ήτανε χάμω και είπε «ο κακομοίρης ένα χρόνο κλειδωτό έναι ξερός από το βούρλο που το βάλαμε, εγώ θα του το βγάλω». Κη αμέσως του το βγάλε και το πέταξε απάνω ‘ςτην αχλάδα κ’ εφύγανε, στερνότερα εκείνος εσηκώθη γερός, επήρε και το βούρλο και ήτανε γιατρικό, όποιος επάθαινε απ’ έξω (από νεράιδαις) το βάνανε πάνω τους κ’ εγιατρεώσανε, κι δα κόσμος του το είχε για ‘ς πολλά τη. Η Σμαράγδω από την κουτσαμάρα της ελυπήθη εκείνονε. Πολλαίς νεράιδαις ήσαντε ‘ςτο νεραιδοβούνι του Μεζενίκου, ανατολικά της Λάστας, και επειδή το λεγόμενον ακόμα νεραιδοβούνι έναι αντίκρυ του Αγιολιά της Λάστας, ερχώσανε και εκεί, και επειδή είναι καταρραχιά ήτοι Σαλά ράχη, Τζιοβιλαίικο αλώνι, τομή αλώνι. Λέζι αλώνι, αλωνάκι, εκαθώσανε και εχορεύανε, κ’ έπειτα επαγαίνανε ‘ς τον άγιο Λια, απ ‘εκεί εγνωρίστη και η Δημήτρω σύζυγος του Νικολού Νικολόπλου η οποία εγείνηκε νεραιδιάρα κ’ εγιάτρεψε το Λιάκο Ράλλη ως είπαμε βλ. τραγούδ. Ε. 23. Ταύτας τας πεποιθήσεις είχον οι Λασταίοι περί νεράιδων. [βλ. εις τα περί Λάστης σημ. Ε, εκατεβαίναν δε κ’ έφευγαν από την Αγία Παρασκευή ακολουθούσαι την εκ του κακοπάγου λοφοσειράν].