Eν Μάνη οι Καλλικάντσαροι λέγονται Αρουρίται ς΄ Λυκοτσαρδοί κ’ λυκοτσάντσαρος Καλλκάντσαροι παραλείποντες τους διαφόρους τύπας της λέξεως, των παραγωγών κ αρχών αυτή, ης άλλων περί αυτή γραμάντων περτοριζόμεθα μόνόν ς΄ την σημασίαν τη Εν Μάνη λέξεις Λυκοτσαρδή. Αι λέξεις Λυκοτσαρδή κ’ Λυκοτσάντσαρη είναι σύνθετη εκ του λύκου τσαρδή-κάντσαρος. Αλλά τι σημαίνουν οι τσαρδοί κατά Τσάνταρος. Εν τη Μάνη υπάρχει η λέξη τσερδώνω, όπερ σημαίνει σκεβρώνωφ συστέλλομαι, και λέγεται επι των συστελλομένων σανίδων υπο της ζέστης. Κατά ταύτα Λυκοτσαρδή είναι ο ζαρωμένος, ο κατεσκληκής λύκος κ' ιδίως λυκοτσαρδοί λέγονται οι λυκιδές, τα λυκόπουλα κι μεταφορικά επι ανθρώπων ισχνώ. Επειδή δε ς΄ οι Καλικάντσαροι θεωρούται κ' πιστεύονται ως όντα ισχνά η Λυκοτσαρδή σημαίνει όν τι ισχνού. Αλλά και η λέξη Λυκοτσάντσαρη συμπίπτει προς των λυκοτσαρδή. Διότι το δεύτερον μέρος του Λυκοτσαντσάρου υποθέτομεν ότι σημαίνει τον κάνθαρον. Λυκοτσάντσαρος λοιπόν είναι λύκος έχων ίσως το σχήμα καθάρον ισχνού. Όπερ δε κι αν έχη το πράγμα εν Μάνη εν χρήσει υπάρχει η Ελληνικοτάτη λέξη Αρορίτης.Οι Αρορίται εμφανίζονται ς' των γών εκ και εν τη άλλη Ελλάδι κατά τα Δωδεκαήμερα, ήτοι από τη παραμονής του Χριστώ γεννήσεως μέχρι των Θεοφανείων. Πιστεύονται ότι έχουσιν όνυχας μεγάλους και κόμην μακράν. Δι αυτήν φοβούσιν αι μητέρες τα τέκνα των. Ότε των παραμονίων του Χριστού Γεννήσεως κατασκευάζουσι τελη νίδα, ίνα μη αυτά ζητώσι να φάγωσι λέγασιν ότι έρχονται ου Αρορίτες. Τας τηγανίδας κατασκευάζουσιν αι γυναίκες την νύκτα τα μεσάνυκτα, διότι αν κάμουσιν αυτά την ημέραν οι Αρορίται εκ τη σκέπης τη οικία κατοικούσιν κ' του τέντσερεν το κακκούβι. Οι Αρορίται φοβούνται την αγιαστούραν του ιερέως. Φεύγετε να φύγουμε γιατ’ έρχεται ο τουρλόπαπας με την αγιαστούρα του και τη βραχτούρα του. Έβγα μάννα μου γλυκειά μ’ένα δαύλαρο φωτιά κ’ ένα κομμάτι πίτα και φεύγατε να φύγουμε να πάμε ς΄ το Κουσκούνι γιατ’ έρχεται ο Βασίλαρας σαγ κουρεμένο γρούνι. Φοβούνται προς τούτου κ' τα μαύρα ζώα, εν ένεκα δεν πλησιάζουσιν ς' τας έχοντας τοιαύτα ή επ’ αυτών οχουμένας. Αλλαχού πιστεύουσιν ότι ο μαύρος πετεινός είναι φοβερός ς΄ του Καλικαντσάρου πιστεύουσιν έτι ότι οι απαντώντες ς' των πρόσκλησιν των αρορητών γίνονται άφωνοι. Άλλοι Αρορίται φοβούνται και το φώς. Περί τούτου διηγούνται το εξής Άνθρωπος τη εν ώρα νυκτός μετέβαινεν ς' το χωρίον. Φοβηθείς μη καθ’ οδόν καταληφθή υπο Αροριτών ανέβη εις τον ημίονον κ’ εξεπλώθη η πανωσόμαρο. Οι Αρορίται είδον τον ζώον κι πλησιάσαντος αυτό έλεγον. Να το να μελεύρι να πη τ’ άλλο μπλείρι και το πανωσόμαρο που ναι ο γάιδαρος ο νοικοκύρης; Ο χωρικός ήκανε τα ομιλία των, αλλά δεν ωμιλεί. Το ζώον επροχώρει έως ου φθάσην η την οικίαν εστάθη. Τότε ο χωρικός λαβέν θάρρος εφώναξε δυνατο προς των γυναίκατον "έβγα με τη ρούτα και μ’ ένα δαυλί φωτίαν". Ταύτα ακούσαντες οι αρορίται εγίνονται μέσως άφαντοι. Εντεύθεν όταν ακούσειν ότι έρχονται αρορίται ρίπτουσι δαυλί προς απομάκρυνσην αυτών. Πιστεύεται ότι μεταββάλονται εις Αροσίτας τα γεννώμενα κείνα τη 25 Δεκεμβρίου, ημέρα της του Χριστού γεννήσεως. Επειδή τα τοιαύτα συλλαμβάνονται εντή μέτρα τη 25 Μαρτίου τη αγία κ μεγάλα ημέρα του Ευαγγελισμού, είναι γεννήματα ανομίας κ’ ασεβείας, πιστεύουσιν ς' των μεταμόρφωσιν ταύτων. Τοιαύτη πίστις επικρατεί εν Ζακύνθου.