Επίσης για τη μανία που έχουν οι καλικάντζαροι στις λεχώνες λέγεται το παρακάτω περιστατικό. ‘’Μια φορά ήταν μια λεχώνα και παρά τις συμβουλές της μάννας της να μη βγή έξω τη νύχτα, αυτή βγήκε και στο δρόμο χωρίς να βλέπη κανέναν άκονε να την φωνάζουν συνέχεια από πίσω της και ενόσω αυτή έτρεχε τόσο περισσότερο δυνάμωναν κι οι φωνές. Στο τέλος όμως στάθηκε σ’ένα πεζούλι και έδωκε απάντησι σε ‘κείνους που τη φωνάζανε. Αμέσως όμως έχασε τη φωνή της και δεν μπορούσε πια να ξαναμιλήση. Τότε κλαμμένη πήγε στο σπίτι της και ύστερα από λίγο καιρό ζουρλάθηκε. Τι είχε συμβή ; Να! Οι καλικάντζαροι επειδή την είδαν όμορφη στην ζήλεψαν και θέλησαν να την κάνουν τέτοια, που να την μισή όλος ο κόσμος και της πήραν τη λαλιά και δεν μπορούσε κατόπι να μιλήση. (λαλιά=ομιλία)