Τρίτη παράδοσις, συγγενεστέρα προς την μεσαιωνικήν, αναφέρει βιασμόν της νεκράς βασιλοπούλας υπο του αποκρουσθέντος εραστού αυτής και την εκ της βδελυράς πράξεως γέννησιν της Γοργόνας. Η παράδοσις αύτη μνημονεύει και τα έν τη θαλάσση ανημμένα κηρία, ως τέχνασμα του εραστού και όχι ως μαντικόν τρόπον, καθώς η πρώτη. Η βασιλοπούλλα της Τελέντου εν ήθελε το βασιλιόπουλλο του Καστελλιού, κ’ήστερξε να το πάρη με το στέσ’ημα, ά μπορούσε να εμίση τηθ θαλάσσ’αμ πο φώτα. Κείνος ημάζεψε ασποίλλους κ’ήκαμνεν τους σωρούς σωρούς και ‘ς τημ μέση ηκάρφωννε κερζ’ια κ’ήλαψε γούλο το πέλαβος. Η βασιλοπούλλα που τη σκάσην της, που έν τον ήθελε, ηπέθανε την άλλην ημέρα. Πέρασεμ πέρα το βασιλιόπουλλο και την ηξέθαψε τριώμ μερώ πεθαμένη, και την ηκοιμήθηκε κ’ηένηκεν η Γοργόνα. Κ ήγνεφεν η Γοργόνα τα μαλλιά της κ’ηκαταπόντιζε τα καράβζ’ια. Ζάμ πέρασε ο άης Νικόλας, πελεμούσε να καινατίση και κεινού το καίκιν του, κ’ηξώρισεν τη σε μέρος μακρινό. (στέσ’ημα=στοίχημα, εμίση=γεμίση, ασποίλλους=ασφοδέλους, ηένηκεν=ηγένηκε, έγινε, ήγνεφεν=ένευε,εκίνει, καινατίση=να σταματήση, δεσμεύση. Ίσως εκ του καινέτα (βενετ. Caeneta)) [Μύθος περί των Γοργόνων μύθος σελ.5 Παραδόσεις σελ. 1198-1202]