Ήτουν ένας βασιλέας τα’όνομα του Αλέξανδρος και είχε μιανα αδελφή. Άτος ήρτε ώρα για να ποίου μεγάλο πόλεμο και συλλογισκουντουνε ανίους ‘ς σομ πόλεμο σκοτούται τι να ποίος και να μη πεθάνη. Δήβε του κόσμου τα τέσσερα μερέος γύρισε. Αύρε ένα σουσέ γεμάτο αθάνατο νερό, πήρεν το και δήβε ‘ς σο σπίτι του και είπε την αδελφή του : ‘’Άτο σήκεν το και το γυρεύω σε την ώρα να μου το δώσης ‘’Καλό’’ είπεν εγείνη και δήβε εβαλέν το απέσου ‘ςσο Τολάπι. Ένα στάθε, δύο στάθε εκεί :’’ ατό τι πράμα ένι απέσου’’ δήβε τράνησεν το, ήνοιξε το στόμα του και σήκωσν το ‘ς σο κεφάλι της, Επειδή και ήτουνε άνεμος κι αέρας ‘ς ένα ρόφημα έπινε όλο. Τόλπουν το. Άς σο φόβος της γιάμ έρκιται αδελφός της και χτυπά σκοτώνει την, δήβε λάγκεζε απέσου ‘ς ση θάλασσα. Εκεί κούρτισεν την ένα ψάρι ως τα μέσα. Ήρτε Αλέξανδρος βασιλέας εσό σπίτι γυρεύει τηνι κ’ένι πουδένα. Δήβε του λόου του αράκτζι ‘ς σα τλάπα ‘ς σα ρούμπους, ηύρε το σουσέ. Αντής Τρανά εύκαιρο : Ούουι!’’ είπε ατός, έβρισε, βλαστήμησε έπινε τη ζωή μου, Κερέκ. Πολλούς ανθρώπους έστειλε αδώ, εκεί, γύρετζανε κ ηύραν τηνε ήτουνε μουλωμένη απέσου ‘ς ση θάλασσα. Τις ατώρα ζή ακόμα εκεί. Ένουσε φέκα πρόσωπο, σέρα ανθρώπου άς σα βυζία και τα’ακάτου ψάρι. Κάποτε ‘ς ση θάλασσα απέσου τα παπόρα πιάνει να τα βρείξη και ναύτοι καπετάνιοι σαν κουλίζουνε : <Αλέξανδρος βασιλέας ζή και βασιλεύει’’αφήνει ανέβη. Θαρρεί του αδελφού της το παπόρι ένι και πολεμά να το βολίξη.