Το καντήλι της Βρύσης των Σκαλιών

Στα Σκαλιά (τοπωνύμιον) ηκαθούμεστε αντάμα με τον Σταυρή τόβ βοσκό κάτω που τον ίσ’σο (ίσκιο) μιανής ρπ(δ)ακινιάς, (δ)ίπλα στη βρύση ζάν με (δ)έν πούβλεπα τηβ βρύση με το παλιόν της καμάρι (θολάρι), ητθυμήθηκεν (ν)α μου πή : ‘’Ζάν είμουν κόμα μικρόν κοπέλλι, ήστελλέν με πολλές φορές ο πάππους μου κι ήναφτα το καντήλι που κρέμμετο που τημ μέσην του θόλου της Βρύσης, και ζάν ηβαρ’ζούμουν καμμιά-φ-φορά και (δ)έν του φουκρούμουν ναρτώ ναννάψω το καντήλι, με το φο(β)έριζεν :ά(ν) (δ)εν πάω, στο Στοισειό, που μόνον και μόνο για τιμήν του ηννάφταμεν το καντήλι, ζάν θα πάω καμμια-φ-φορά, να ψώ (πιώ)νερό που τη Βρύση, θα με ‘γγίσει και θα με κάμει κουβάρι. (Το Στοιχειό γγίζει-γγισμένος= ο βλαμμένος από Στοιχειό.)