Ο κύρης μου ‘τον-ε αλετρουδιάρης με το Βοσκογιάννη. Και κάθ’αργά εγρύκαν ο Βουσκογιάννης ένα στοιχειό κ’ ήσυρν’ αλυσσίδες. Και του λέει και κύρης μου. Αργά πάλι που δα τακούσης να μου φωνιάξης κ’εμένα να το ‘δώ. Και τη νύχτα ήθεκ’ο κύρης μου ‘ς τη μπόρτα ομπρός και του γρυκά πάλι τη νύχτα ο Βοσκογιάννης και λέει του κυρού μου. Σήκο κ’εδά ‘ναι το στοιχειό επαδά ‘πόξω. Και σηκώνεται κι ο κύρης κάτω εκειά που ‘κοίτουνταν-ε. Και λέει του Βοσκογιάννη. Φέρε μωρέ τη βέργα να το σκοτώσω. Και πιάνει τη βέργα ντου ο κύρης μου και πάει να του παίξη μνιά γξυλιά, και παίζει ‘να μπηδαλάκι και πάει κάτω κάτω. Κι ο Κύρης μου το ‘πάτει-ε ‘που την ορά. Και λέει του Βοσκογιάννη να πάη το λύχνο να το ‘δούν-ε ‘ντά ‘ναι. Και του ‘πάει το λύχνο. Κι ως είδε το στοιχειό το λύχνο εφοβήθηκε κ’ήπαιξε ‘να μπηδαλάκι κ’εγλύστρησε απού τον μπόδα του κυρού μου και ήφυγε, και πάει ‘κε κάτω κάτω ‘που ‘τον του Χτιστάκι το βόυδι. Και ως ήκουσε το βουί τσ’αλυσσίδες, ήκαμε ‘να λάκκο ‘ς τη γκοπρά κ’εχώστηκε. Και το ‘ζύγων ο κύρης μου και δε3ν το ‘φταξε μπλιό κ’έφυγε.