Ναι βουλά του στ’χειό τα Σέλιν’ς μι του μι του στ’χειό τα Ζμόκουβ τσακώθκαν ‘ς τα βνά τα Χουμίργιαν’ς για του νιρό. Τα Σέλιν’ς του στ’χειό ήταν σιρν’κό κι τα Ζμόκουβ ήταν θηλ’κό. Του θηλ’κό σκιάχκι, ιπειδή που ήταν θηλ’κό, μη του πάρ του σιρν’κό μι τα δύναμή τα, κι του είπι : έλα να σι ψειρίσου! Τότι του σιρν’κό γιλάσκι κ’έπισι ‘ς τμ πουδγιά τα κι του ψείρζι, αλλά κεί π ψειρίζουνταν, απουκ’μήθκι του σιρκό. Τότι του θηλ’κό τάρπαξι του νιρό κι του πήι ‘ς του Ζμόκουβου κ’έτς έμεινι η παραθύρα ξηρή ‘ς τα Σέλιν’ απάν ‘ς τα θέσ’π λέιτι Στιφάν. Ικείν τμ παραθύρα τν έφκειανι του στ’χειό, για να βγάλ’ του νιρό, κι αφού του γέλασι του θηλ’κό, έμεινε αδιδέτσ’ η παραθύρα. Ιγώ τα στ’χειά αυτά τα είδα μι τα μάτγια μ ναι βουλά κ’ήταν σα λύκ’απάν ‘ς τα θέσ’ Αρκδόλακκα. Τα σκ’λιά δεν ταλίχταγαν. Σμόκοβον είναι όμορον τη Σελήνη χωρίον επί των δυτικών παρωρειών της επάνωθεν της Υπάτης Οίτης, όπου υπάρχει πηγή με αφθονάτων ύδωρ, περί ής γίνεται μνεία εν τη ως άνω παραδόσει. Ο βεβαιών εις το τέλος της παραδόσεως, ότι είδε τα στοιχειά και ότι ομοιάζουν προς λύκους, είναι ο διηγηθείς τα περί στοιχειών γέρων εβδομηκονταπενταετής Δήμος Παπαχρήστου πατήρ του λαμπρού δημοδιδασκάλου Σέλενης, προς όν χάριτας οφείλω δια την πλουσίαν εκείθεν συγκομιδήν πολυτίμου λαογραφικής ύλης. (γιλάσκι=γελάστηκε, ψείρζι[Πρβλ. Λαογραφ. Δ 212 κε.] σιρκό=αρσενικό, αδιδέτσ'' σκιάχτηκε, εφοβήθη, ταλίχταγαν= δεν τα υλάκτουν.)