Ένας από τους οδηγούς μας, ο Μουριάς, που ήταν μολαταύτα ένα ψύχραιμο, γενναίο παλληκάρι, μας διηγήθηκε ότι, κυνηγώντας κάποτε στα βράχια του φρουρίου, έτυχε να σημαδέψη και να σκοτώση κάποιο λαγό. Αλλά, καθώς πήγαινε κοντά για να τον πάρη, άκουσε να βγαίνη απ’το στόμα του λαγού ένας υπόκιοφος και πονεμένος ανθρώπινος αναστεναγμός ! Ο Μουριάς μ’όλη την παλληκαριά του, ωπισθοχώρησε έντρομος, παράτησε και το λαγό και το μαλό του, και δεν ξαναπάτησε να κυνηγήση σάυτά τα μέρη… Το ίδιο κόι Τούρκοι θεωρούσαν την περιοχή στοιχειωμένη και δεν κοτούσαν να ζυγώσουν κατά κεί.