Υπάρχουσι μέρη τινά και οικοδομήματα, ως επί το πλείστον τεμένη έρημα και πανάρχαιοι λουτρώνες βυζαντινού ρυθμού, οίτινα η κοινή γνώμη εζωγράφισε δια των απαισιωτέρων παραστάσεων και παραδέχθη ως ενδιαιτήματα πονηρών πνευμάτων (στοιχειών). Εις την κατηγορίαν ταύτην συγκαταριθμούνται και τα ρωμαντικά δένδρα, εξ ών εις πλείστα μέρη παρ’ημών εύρηνται τοιαύτα. Επειδή δ’ανέκαθεν επεκράτησεν η ιδέα περί τοιούτων φαντασμάτων πλουτίσασα τας παραστάσεις του λίαν δεισιδαίμονος λαού, δια τούτο συχνότατα ακούει τις τας μητέρας παροτρυνούσας τους παίδας, όπως μη ουρώσι τυχαίως εις τοιαύτα μέρη, ένθα ενοικεί το πνεύμα, διότι τοιουτρόπως οργιζόμενον τούτο επιτίθεται την νύκτα προ πάντων κατά των παίδων και επικαθήμενον περί την οσφύν αυτών παραλύει τα νεύρα, αφαιρεί την ισχύν και δεν αφήνει τον παίδα να εγερθή. Η τοιαύτα του παιδός κατάστασις, προερχομένη εκ της εκλύσεως των υγειονομικών αρχών, αποδιδομένη εις την εκδικητικήν διάθεσιν του προσβληθέντος πνεύματος καλείται κοινώς τσαλαπάτημα. Όταν δε όπως τύχη να ουρήση εκ του παραθύρου κάτωθεν τότε το τσαλαπάτημα επέρχεται ισχυρότερον, καθότι τότε συνίσταται εις στρέβλωσιν και απονέκρωσιν των κάτω ή άνω άκρων. Προς θεραπείαν του παθήματος λαμβάνουσιν οι εν τη οικία ολίγον σάκχαρι ή άλλην τινά γλυκείαν ουσίαν και ρίπτουσι ταύτην εις το πύρ συνεχώς επί τρείς ημέρας, ίνα εκ του καπνού ικανοποιηθέν το πνεύμα φύγη και επιτρέψη εις τον παίδα ελευθέραν ζωήν. Οι δε χωρικοί, όταν παίς τις τσαλαπατηθή, λαμβάνουσι δοχείον τι, προ πάντων πινάκιον, όπερ δέον να ή πρασίνου χρώματος, εμπεριέχον μέλι ή σάκχαρι και ρίπτουσι τούτο εις το μέρος, ένθα κατά την ιδέαν αυτών ετσαλαπατήθη ο παίς τούτο δε γίνεται, ίνα το πνεύμα ικανοποιηθέν κατευνάση την οργήν του.