Η φωνή και τα φλουριά

Ένα βράδ’ γύριζε κάποιος απ’ τ’ Χώρα στο χωριό τ’. Σ’ ένα μέρος σταμάτησ’ ο γάιδαρος κι άρχισε να γκαρίζ’. Ούτε μπρός πήγαινε, ούτε πίσω. Ήκαν’ έτσ’, ήκαν’ αλλιώς, εκεί ο γάιδαρος. Ξαφνικά του ‘ρθε να κατουρήσ’ και πήγε σε μια μάντρα πιο κεί. Μόλις μπαίν’, βλέπ’ στο χώμα κάτ’ και γυάλιζε. Είταν χρυσάφ’. Κι άκουσε και μια φωνή που ‘λεγε: "Να ‘ρχεσαι κάθε βράδ’ εδώ και θα βρίσκεις κι απ’ ένα φλουρί. Μόνο μην το μαρτυρήσ’ς, γιατί θα γίνουν στάχτ’". Γυρίζ’ αυτός στο σπίτι τ’, δεν είπε τίποτα. Κάθε βράδ’ πήγαινε στη μάντρα κ’ ηύρισκε κι απ’ ένα. Η γυναίκα τ’ όμως παραξενεύτ’κε, λέει: "Πού τα βρίσκ’ τόσα λεφτά και ξοδεύ’" κι όλο και τον ρωτούσε. Εκείνος όμως τ’ ς ήλεγε να μη ρωτεί κι ούτε ποτέ ν΄ ανοίξ’ το κ’τάκ’ που τα ‘χ’. Αλλά οι γυναίκες είναι περίεργες ξέρ’ς και δεν αντέχουν στον πειρασμό. Πήγε μια μέρα κι άνοιξε το κ’τάκ’ κι αμέσως όλο το χρυσάφ’ ηγίν’κε στάχτ’.