Αράπης και θησαυρός

Στη Στρούπαινα είναι ένα ερημοκλήσι, Αί-Νικόλας χαλασμένο. Εκεί παλαιά ήτανε μια μάντρα και θάφτανε τους Τούρκους. Τα μεσάνυχτα έβγαινε ένας αράπης ψηλός ίσα με τον ουρανό ‘ς τάσπρα ντυμένος κι είχε μια μεγάλη σιδερομαγκούρα, που ζύγιζε σαρανταπέντε καντάργια. Όποιος ήτανε γλήγορος ‘ς τα πόδια και μπόρουνε να λακκάη γληγορώτερα του αράπη πήγαινε τα μεσάνυχτα κι έρριχνε κρυφά πέτρες μέσα ‘ς τη μάντρα : το πρωί ξαναπήγαινε κι εύρισκε τοις πέτρες κομμάτια μάλαμα. Μια γυναίκα πλούσια, μα καρμίρα, ήθελε κι αυτή να ρίξη πέτρες και να βρή μάλαμα να γίνη ακόμη πιο πλούσια. Λοιπόν μια βραδυά χειμωνιάτικη, που δεν έβλεπε κανείς τη μύτη του ‘πό το σκοτάδι, ντύθηκε κατάμαυρα και κούτσιου, κούτσιου, με τη μαγκουρίτσα της και με μια σακούλλα πέτρες πήγαινε στο ρημοκλήσι να τοις ρίξη.Τους έρριξε τοις πέτρες, κι όνεις γύριζε πίσου την απάντησε ο αράπης που έβοσκε τα χρήματα και την κάνα την καλή σου την καρμίρα, τη γδέρνει ζουντανή,γιομίζει το τομάρι της άχερα και το κρέμασε ‘ς το σταυροδρόμι να το λλέπουν οι διαβάτες για να φοβούνται πια να πηγαίνουν να ρίχνουν πέτρες.