Διηγήσεις περί Θησαυρών

Σ σού Φτωχόλου το σπίτι , ‘ ς σο Μάλι εφουρκάλειναν το κατώϊν άτουνα καλά και τ’ άλλον την ημέρα πάντα ευρίουτουν αχαμελά έναν τόπος σερπεμένο σαχτάρια, έναν τόζι. Σ’ σή μέσην απάνου πάλι ήτον έναν πραδέα, αέκα. Ελέεινανε πως εκεί πουκά ένι κρυμένο θησαυρός και θέλει να κόγτουν άνθρωπον και να παίρκεται. Μίαν εκατήβε ‘ς σο Γοίνιο μία πιλίσισσα και τα δουλείες ατες όλα ‘κ’ εξεποίκε, ποιος ξέρει , να τελείωεν ‘ατα τ’ άλλον την ημέρα, εδήβε να μένη εκεί. Είχεν κ’ ένα μικρό μωρό. Έλα εσύ, άς σηκούται Ερεφίλη, του Φτωχόλου τση νύφες τση Λυμπής η κόρη παίρει κρυφά το μωρόν και κατηβαίνει ‘ς σο κατώιν απουκά να κόφτη άτο. Μικρή ήτονε. Θωρεί άτεν η μάνα ‘τες και τρέχει αρπάζ’ ατ’άς σα χέρια ‘ τες. Εκείνε παλ’ είπεν ‘’αμάν έναν τουρκοπούλλιν παλι κάτ’ ένι !’’ Ελέεινανε, ούτι σκεύος έχει απέσου το θησαυρό, με το σινίν ένι σκεπαγμένο, τα σαχτάρια στρογγυλά ήσανε σερπεμένα.