Διηγήσεις περί Θησαυρών

Άς σου Πούφο μια γυναίκα, νέισα γραία, ‘ κί θυμούμαι, ‘ ς σο Μάλι είχανε σπίτι, είδε ‘ς σ’ όρωμαν άτες ‘’να πάς ‘ ς σο τάετιν τη μερέα, και να βρίσκης ένα θησαυρό’’. Αυγή αυγή σηκούται ατέ και πάει, Άη- Γιάννου ήτον κιόλα, το ‘’έμπα ήλιε’’. Σ σ’ωρωματιάχτεν τον τόπον κουντά ίσα ίσα θωρεί έναν αξίας δαχτυλίδι. Παίρει άτο κι ας σο φόβον άτες, του σωρού φέει, πάτα πάτα εχτύπανεν η καρδία ‘τες. Ε πέκει σηκούται κι ο Βασίλην του Τσακιρίδη, εκεί κουντά εκάουτουν κ’ εκείνος, να πάη ‘σ ση δουλείαν άτου, ‘ς σό μαγαζίν ατου. Ντρανά, κάτι γυαλίζει αχαμελά ‘ς σου δαχτυλιδίου τον τόπο. Ήτον ένα φλιουρί. Καμαρά και φτάει λίον αέκα με το χέριν ατου, τα δρόμους, ήσανε φουρκαλεμένα. Τι να φτάη έν καλό ; Σύρει κ’ εβγάλλει ένα λατικένικο φλιουρία γεμάτο. Εδήβεν έκρυψεν ατο’ ς σο σπίτιν ατου. Οι αρώποι πάλι είδαν επέκει το κοτύλι ‘ς σο δρόμο, ίδια λατικένικο. Μια γυναίκα εκουβάλησεν ας σο σπίτιν ατες έναν άλλο και έχωσεν ατ’ εκεί. Όλ’ είπανε ‘’αδά θησαυρός ευρέθε’’. Εκείνε που ηύρεν το δαχτυλίδιν πάλι είπε ‘’ έχασα την τύχη μου, αν εντράνεινα καλά. Ογώ να βρίσκεινα τα φλιουρία.