Η μάνα μου μας έλεγε μια βολά πως στο χωράφι της στα Κατελύματα στον Αφιάρτη είχαν ένα Μενεδιάτη που το ‘σπερε εθήμισο. Μια χρονιά επήγε στο στάβλο του ένας άθρωπος και του ‘πε : < Έλα πλιό να πάρης από το χωράφι τα πράματά σου και δεν ημπορώ να τα φυλάω>. Εκείνος ήξερε πως δεν είχε τίποτε παρατημένο στο χωράφι κι’ εκατάλαβε πως ήτο κάτι καλό χαμπάρι. Την ώρα που ετοιμάζετο να πάη σαν να μυρίσθη κάτι η γυναίκα του και τον επήρε από πίσω. Σαν τον έφτασε στα μισά της στράτας ήρχισε να τον ερωτά που πάει μέρα μεσημέρι χωρίς να της πή τίποτε. Ο άντρας της ήθελε δεν ήθελε της είπε το και το… Λέει του η γυναίκα <θα ‘ ρτω κι εγώ μαζί σου >. Κι’ επήγαν στο χωράφι. Αλλά τι να δούν ,η αλώνα του ήτο γεμάτη κάρβουνα>. Ο Αράπης έκαμε τα φλουριά κάρβουνα αφού μαρτυρήσα το μυστικό.