Όντας ιδής βύσίδι ‘ς τον ύπνο σου, να πάς κρυφά κι’ απόσκεπα ‘ς τον τόπο κι άμα το βγάλης να σφάξης μέσα ‘ς το μέρος που το βγαλες μια μαύρη κόττα.Γιατί αλλιώς είναι κίνδυνος να πεθάνη εκείνος που το βρίσκει ή κανένας από το σπίτι του. Με την κόττα ξαγοράζει το κεφάλι του. Πολλοί όμως λεν ότι αποθνήσκουν εκείνοι που θα βρούν βλυσίδι. Γι αυτό όσοι το νειριάζουνται, στέλνουν γριές πιστές του σπιτιού των για να το βγάλουν, και να κάνει θυσία ίσως ‘ς τον θεό που του το φανέρωσε. Είς το βλησίδι δεν κάν να παραδώκς (ήγουν να πής διάβολε ή άλλο τίπιτα όμοιο), γιατί τότε γίνεται άφαντο αυτό! Έτσι μια φορά μια γυναίκα ‘ς το χωράφι της, εκεί που ώργωνε, σκάλωσε τα’ αλέτρι της από πάνω σε καζάνι που χε μέσα βλυσίδα κι’ αυτή παράδωκε. Κ’ ίνα το βλυσίδι χάθκε κ’ ήκοε μοναχό ‘ς τα’ άβαθνα τε γής. Όντας εινορευτής πως αντάμα μ’ έναν άλλον αύρες βλυσίδι ‘ς το τάδε μέρος, πρέπει να του δώης είδηση και να πάτ’ αντάμα να το βγάλητε,γιατί αν πάς μοναχός σ’ βρίσκεις κάρνα.Πολλές φορές όμως τυχαίνει και βρίσκουν κάρνα εκεί που εινορεύονταν βλυσσίδι. Αυτό, λέν, γένεται επειδής ίντα το θαφτ΄ο νοικοκύρης του το βλυσίδι είπε <όποιος το βρή, κάρνα να του γένη> και φαίνεται ότι γένεται- λέν- τότε άμα σκάφτης ίνα κάρνα. Όντα βγάζουν το βλυσίδι κάνουν πρώτα το σταυρό τους και δε κραίνουν τίποτα, ούτε καλό, ούτε κακό.