Θησαυροί και Αράπηδες

Όπου είναι βέρος (1), Δεν-κάνει να σκαφτή κιανείς για να τόνε βρή, γιατί θα πάθη γή θα στραβωθή, γή θα κουτσαθή, γή θα βουβαθή, γή πράμα θα πάθη απού δε ‘γιαίνεται.Πάντα είναι στοιχειωμένος και δε βγαίνει εύκολα.Μια φορά ένας εκαθεντόνε ‘ς το τόπωμα κ ‘ εβλεπένε το λαγό. Σε μιαολιά θωρεί ένα κ’ ελάλειενε έναν – Αράπη φορτωμένο φλουριά και μια σκαλίδα. Απής επήγανε μιαολιά , διατάσσει τον Αράπη να ρίξη τα φλουριά και να κάμη ένα λάκκο. Απής έκαμε το λάκκο, ερριξένε μέσα τα φλουριά κι απόις λέει τα’ ‘ Αράπη : Να μην αφήσης κιανένα να πάρη τα φλουριά, α δεν έχη σαράντα φονικά καωμένα. Απής του ‘πενε, παίζει μια μ’ένα σπαθί και του κόβγει την –κεφαλήν-του και τόνε θάφτει μαζί με τα φλουριά κι απόις φεύγει. Τότες κι ο καλός σου κυνηγός επήε κ’ εμάζωξένε σαράντα κλωσσοπούία και τα ‘ σφαξένε κ’ εκαμένε τα σαράντα φονικά, κ’ ύστερα επήε κ’ επήρενε τα φλουριά. (Εκ Πρινέ Μυλοποτάμου) [Ακολουθεί μελέτη επί της παραδόσεως, αυτόθι] (1)Βέρος, το –αρχαίος θησαυρός, εν Ανατ.Κρήτη,λογάρι)