Ο κόρακας

Η μάννα του κόρακα κοιλιοπονούσε και του λέει :πήγαινε,παιδί μου να φέρης τη μαμμή.Αυτός ήφυε κ’ευρήκε ψόφιο κ’εμπήχτηκε στο φαεί.Τη μάννα του δυναμώνα οι πόνοι της.Απερπίστηκε κ’είχενε μια μέλισσα παιδί της και της λέει η μέλισσα.’’Πές μου,μάννα,που να πάω.Λέει της η μάννα.Να πάς στο τάδε σπίτι που’χει ένα μαγαζί και πουλεί πράματα. Έτρεξε η μέλισσα και πάει. Ήρτε η μαμμή.Λέει της η μάννα.-Κόρη μου,να’χης την ευκή μου. Αν δεν κατουρήσης εκκλησιά δε θ’ανάψη και συ γυιέ μου,να τρυπήση ο λαιμός σου και το νερό να μην κατεβαίνη κάτω να δροσίζεσαι.Αυτή η κατάρα είναι το Αύγουστο μήνα που κόρακας δε μπορεί να δροσιστή και τον ‘κούς(=ακούεις και κλαίει και φωνάζει κρά!κρά!κρά!