Όπως υπάρχει παράδοσις περί είδους τινός αγριάς περιστεράρτις ευ άλλω της πραγματεκάρ ημών λέγομεν, ούτω και περί τινος μικράς γλαυκός, ήτις ως επί το πολύ αρέσκεται να ευ διατρίβη εκ τα δένδρα έκεσθεν δε περί την δύσιν του ηλίου εκπέμπει γαεράς κραυγάς με το μονότονον και θλιβερόν ντόν! ντόν! ντόν! περί συ ηπαράδοσης διέσωσεν ημίν τα εξής. Του παλαιού καιρού υπήρχον δύο αδελφοί. Παύλος και Αντώνιος υιοί ποιμένος τινός λύκος απηνής ήρπασεν ημέραν τινά εκ της τόσον επιμελώς υπο των καλών αδελφών φυλασσομένης εσίμνης πρόβατον και πρά καταδίωξιν του θηρίου εστάλη ο Αντώνιος πλήν κακής τύχη δεν επέστρεψεν. Εκ μάτην ο Παύλος ανεζήτησεν αυτού περιπλανηθείς εκ ερήμους κοιλάδας επί τέλους απελπιστείς επεκαλέσθη την αντίληψιν του Ύψιστου και παρακάλεσεν αυτού όπως τον μεταμορφώση εκ ταχύπτερον πτηνού, ίνα ούτω πετών από τοπον είς τόπον καταρθώση να εύρη τον αδελφόντου. Εν τεύθεν αι απέλπιδες φωναί του Παύλου καθημεύουν επί δένδρον και ζητούντος τον αδελφόν του Αντώνιον εντεύθεν αι επι της στερήσει του αδελφού κραυγάς ντόν! ντόν! ντόν!