Φώκα

Φώκα με τ'εγκούνα. (Κερασ.)Φώκια με τα πανιά της. Επί των ατημελήτων και ρακενδύτων. Εις την παρ.υπόκειται ο εξής μύθος. Η φώκα έτον γυναίκα και με το να εκατήβεν τάγί Γεωργί'ς σό γιαλόν να πλύν τσί μωρού ατς τ'εγκούνa εγέντον φώκα κέρούξεν 'ς στη θάλασσαν κι αποπίς ατς εκρεμάσκουνταν τ'εγκούνa 'τς. Για τ'εκίνο εγέντον κι ο λόγος <φώκα με τ'εγκούνa> για τ'εκεινούς που φορούν χαλεπά και περπεντούλa. Η φώκια ήτανε γυναίκα κ'επειδή κατέβηκε τ'άι-Γεωργιού 'ς την ακρογιαλιά για να πλένη του μωρού της τα πανιά,έγινε φώκια κ'έπεσε 'ς τη θάλασσα κι αποπίσω της εκρέμοντο τα πανιά του παιδιού της. Για τούτο έγινε κι ο λόγος <φώκια με τα πανιά>για 'κέινους που φορούν ελεεινά και κουρελλιασμένα. (Εγκούνιν το (εν+κουνίν)αντί εγκούνιον,το εν τη κούνια, σπάγανον, και ρ.εγκουνa΄ζω,σπαργανώνω.περπεντούλιν (Χαλδ.περπεντούλ)το περπεντούλa λέγονται αι χάρτινοι λωρίδες αι αναρτώμεναι εις την πεταλίτραν (χαρταετόν),έπειτα δε και τα ράκη) (Πβ. Ππα 933 και 942)