Παράδοσις περί νυφίτσης

Κατά το θέρος του έτους 1927 που διέμενον εν Πέτα ένεκα των θερονών διακοπών, μοι συνέβη το εξής : Εσπέραν τινά ηρπαγή ένα κοττόπουλον από μια νυφίτσα εις το ορνιθώνα του αδελφού μου. Την πρωίαν της επομένης ανεκοινώθη πάρ’ εμού η αρπαγή του ορνιθίου είς τινα θείον μου, όστις επί λέξει μου λέγει. ‘’Για να γλυτώσης απ’την νυφίτσα, θα κάν’ς όπως η μακαρίτ’σα η βάσουσ’. Θα βάλ’ς στ’ μπόρτα τα’ς κούρνας ναι ρόκα π’νάχ’τα’λούπα μ’κρή, έν αδράχτ’κι ένα σφοντύλ’. Άμα θα νάρθη το βράδ’η νυφίτσα να πάρ’ π’λιά, κι βρή αυτά, θα πάρ’ τα’ ρόκα κι τα’άλλα για να πάρ’ πλιά, κι βρη αυτά, θα πάρ’τα’ρόκα κι τ’άλλα για να γνέσ’κι δε θα πάρ’π’λιά. Κι’ έτσ’ θα γλυτώσουν. Σημείωση Ως φαίνεται, η παράδοσις δεν διατηρείται πλήρης παραπλησία προς την υπ’αριθ. 333 και 334 παράδ. Δημοσιευθέντα υπό Ν. Πολίτου, εν αίς φέρεται ως νύμφη αρεσκομένη να ‘’γνέθη’’.