Εμφάνιση απλής εγγραφής

dc.contributor.authorΆγνωστος συλλογέας
dc.coverage.spatialΆδηλου τόπου
dc.date.accessioned2016-01-15T11:07:38Z
dc.date.available2016-01-15T11:07:38Z
dc.date.issued1937
dc.identifier.urihttp://hdl.handle.net/20.500.11853/293743
dc.languageΕλληνική - Κοινή ελληνική
dc.language.isogre
dc.rightsΑναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές
dc.rights.urihttps://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/4.0/deed.el
dc.titleΜέρος αληθινά νεραϊδογεννημένο, τοπίο εξαίσιο ωμορφιάς, χιλιοαρωματισμένο από τα έλατα και τους πρίνους από το σημείο όπου ο θρύλος τοποθετεί μαρμαρωμένη τη «Σκλάβα των Μαγουλιανών». Τα πρωϊνά λές να μιλούν χιλιάδες αγγέλων από τα κελαϊδήματα αναρίθμητων πουλιών που πετούν από τις γυρω εξαίσιες χαράδρες και την νύχτα ψυθιρίζουν καλοί θεοί από το μούρμουτο του αρωματισμένου αέρα. Μια πηγή που έχει αφιερωθή στην Αγία Ελεούσα χρόνους και χρόνους τραγουδά με το κελλαρυστό νερό της τι είδε και τι άκουσε για την «μαρμαρωμένη Σκλάβα» και αν είχε μιλιά για να το ειπή, κανείς δεν θα αμφέβαλλε, λένε οι πιστοί του θρύλλου, πως είναι αληθινή. Είνε κοντά στην υψηλότερη σχεδόν καμπύλη του φιδίσιου δρόμου Μπάστας – Μαγουλιανών. Με πέτρα με παράδοξο σχήμα, με θέλγητρο ιδιαίτερο, όπως λένε οι πιστοί του θρύλου, και λίγη χλόη γύρω είνε η Σκλάβα. – Το κεφάλι της μαρμαρωμένης Σκλάβας των Μαγουλιάνων. Και προσθέτουν : - Πως όταν τα θερινά μεσημέρια το λιοπύρι ζαλίζει τους ανθρώπους, τους μικραίνει από εκεί κοντά, ή και τις νύχτες η πέτρα ζωντανεύει, η χλόη γίνεται πηχτή μακρυά ωραία κόμη, που απλώνει και αμίγεται με το αντικρυνό έλατο. Γιατί και το αντικρυνό έλατο είνε ο αγαπημένος αρραβωνιαστικός της μαρμαρωμένης. Η τύχη δεν ηθέλησε να ενωθούν στην επίγεια ζωή. Τώρα ενώνουνται ως απόκοσμα όντα σε νύχτες και σε ώρες απίθανες. Να η ιστορία της : Αγαπούσε πολύ τον ωραίον αρραβωνιαστικό της η μαρμαρωμένη Σκλάβα, πανέμορφη μοναχοκόρη από τα Μαγούλιανα. Τα είχαν συμφωνήσει και με το λόγο και το φιλί πως όταν ο ιερός αγώνας ετελείωνε, θα άλλαζαν στεφάνια. Θα γινόντουσαν αντρόγυνο, το πιο ωραίο και αγαπημένο αντρόγυνο. Καρτερούσε να περάσουν οι τρισένδοξοι μήνες που ο αγαρηνός θα έφευγε από την Ελλάδα. Ο Θεός να τον φυλαη μόνον από τα βόλια και τα τούρκικα σπαθιά. Αλλά και αν πέθανε στη μάχη, χαλάλι για την ιδέα. Ανύπαντρη θα έμενε, καλογρηά θα ταζότανε, αλλά άλλον δεν θα έβαζε πλάϊ της. Μα τα μαντάτα από μέρους του ήταν πάντα καλά και το τελευταίο μαντάτο της έλεγε πως ο Θεός να βοηθά την κλεφτουριά και τα αρματωλίκια, τα πράγματα πήγαιναν καλά, ο αγαρήνος όλο έπαιρνε ποδάρι και λίγος ακόμη είνε ο καιρός που θα τους χώριζε. Την άλλη ημέρα από το καλό αυτό μαντάτο πήρε τις φίλες της κι ανέβηκε προς την πηγή της Αγίας Ελεούσης. Πήραν την στράτα την καλήν που έχει γύρω τις ώμορφες μουριές με τις μελωμένες μούρες. Κι όλες μαζί περπατούσαν και τραγουδούσαν τραγούδια της πατρίδος και του έρωτα. Αλλά μια κακή στιγμή εκεί που τα κορίτσια ήσαν ξαπλωμένα και άκουγαν το κελάρισμα της πηγής, εφάνηκαν Τουρκαλβανοί. Έτρεξαν για να σωθούν. Αλλά μάταια. Οι αγαρηνοί έπεσαν επάνω στα κορίτσια, άρπαξε ο ένας ένα από δώ κι ο άλλος άλλο από εκεί. Φωνές η λυγερές και κλάματα, φιλιά και αγκαλιές οι άπιστοι. Ξέφυγαν δύο. Η Σκλάβα και μια φίλη της. Η πρώτη πήρε τα βουνά καταδιωκόμενη από τον αρχηγό των εχθρών. Αυτή την ωραιοτάτη ξεδιάλεξε ο άπιστος να κάμη ερωμένη του. Η άλλη ξέφυγε οριστικά και πήγε στο χωριό να φέρη το μαντάτο. Εκεί σκέφτηκαν το τι να γίνη. «Όλοι οι γέροι άντρες ήσαν στον αγώνα πλάι στο πλευρό του Κολοκοτρώνη. Στο χωριό είχαν μείνει οι γέροντες, οι άρρωστοι και τα γυναικόπαιδα. – Να παραγγείλουμε του αρραβωνιαστικού, είπαν όλοι. Εκείνος είναι μόνον άξιος να σώση τα κορίτσια. Έτσι και έγινε και με ένα καλό άλογο ένα παιδόπουλο θαρρετό ευρήκε τον αρραβωνιαστικό. Τόπαν και στον Κολοκοτρώνη. Εκείνος όχι μόνο έδωσε την άδεια να φύγη αμέσως, αλλά και του έδωσε καλούς συμπολεμιστάς. Του είπε σαν έφευγε : - Κύττα μωρέ να πάρης την προσβολή μας πίσω. Ή σκοτωμένοι ή ζωντανοί όλοι στα γερια σου να πέσουν. Έγιναν καπνός και σύγνεφο που το κυλάει άγριος σίφουνας τα παλληκάρια με τον αντρειωμένο αρραβωνιαστικό προς το δρόμο των Μαγουλιάνων. Έφτασαν τους εχθρούς και τους έβαλαν στο ντουφέκι. Τους αφάνισαν. Άλλους έπιασαν ζωντανούς και άλλους ξάπλωσαν νεκρούς στη γή. Μα ούτε ο αρχηγός ήταν εκεί, ούτε και η πεντάμορφη. Προσθέτει ο θρύλος : Λίγο πριν κάμη το γιουρούσι ο αρραβωνιαστικός, ο αρχηγός των Τουρκαλβανών έπιασε την κόρη. Την εξώρκισε, την παίδευε δική του να γίνη. Εκείνη του φώναζε πώς προτιμούσε να κάμη δικό του νεκρό το κουφάρι της παρά την ίδια, ζωντανή. Άρχισε να την δένη και να την ξεσχίζη. Τότε παρακάλεσε την Αγία Ελεούσα : - Κυρά μου και αγία μου, κάμε το θαύμα σου. Μαρμάρωσε με, πέτρωσε με, μα τιμη μου και την θρησκεία μου να μη πατήσω. Τότε λέει έγινε θαύμα. Τα χυτά γυμνά της στήθη μαρμάρωσαν, πέτρωσε το κεφάλι της και το κορμί της μέσα εμπήκε. Μια πέτρα αποκολλήθηκε από τον νέο βράχο τον άσπρο και τον πέτρινο και βρήκε στο κεφάλι τον Μωχαμέτη. Έτσι τον ευρήκε ο καημένος ο αρραβωνιαστικός και σαν έσκυψε να ιδή τον σκοτωμένο, η παράδοξη πέτρα στέναξε. Ένας χυμός ροδοκόκκινος έφθασε στα πόδια του και ο ερωτευμένος πολεμιστής άκουσε λόγια τρυφερά και βαρειολυπημένα. – Πέτρα για σένα έγινα αγάπη μου, αν θές μείνε κοντά μου. Τότε παρακάλεσε εκείνος τον Θεό και την Αγία Ελεούσα. Να μείνη και αυτός εκεί κοντά στην πέτρα την αγαπημένη, την μαρμαρωμένη Σκλάβα. Ξανάγινε το θαύμα και επάνω στο ροδοκόκκινο χυμό ένα έλατο εφούντωσε μονομιάς. Και οι πολεμισταί που ξαναγύρισαν είπαν στον Κολοκοτρώνη πως η κόρη πέτρα έγινε και ο αρραβωνιαστικός κλωνάρι. Ημπορεί και να εχάθηκαν, σκοτώθηκαν κάτω στην άβυσσο πεσμένοι. Μα ο γέρος του Μωρηά εφώναξε : - Τι λέτε μωρέ; Η τιμή και η πατρίδα πέτρωμα και κλωνάρι έγιναν για να τα βλέπη όλη η Ελλάδα. Έτσι ο θρύλος γεννήθηκε και αθάνατος θα μένη αιωνίως.
dc.typeΠαραδόσειςel
dc.description.drawernumberΠαραδόσεις Ι΄- ΙΕ΄
dc.relation.sourceΝ. Λάσκαρης, Εφημ. Ακρόπολις, 28 Ιανουαρίου 1937,
dc.relation.sourceindexΑκρόπολις, 1937
dc.relation.sourcetypeΕφημερίδα
dc.description.bitstreamD_PAA_02471w
dc.subject.legendtitleΗ μαρμαρωμένη σκλάβα
dc.informant.nameΛάσκαρης, Ν.
dc.keyword.personΚολοκοτρώνης, Θεός, Αγιά Ελεούσα
dc.subject.legendΠαράδοση ΙΔ
dc.informant.informationsΑμαλιάδα
edm.dataProviderΚέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνώνel
edm.dataProviderHellenic Folklore Research Center, Academy of Athensen
edm.providerΚέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνώνel
edm.providerHellenic Folklore Research Center, Academy of Athensen
edm.typeTEXT
dc.coverage.geoname390903/Άδηλου τόπου


Αρχεία σε αυτό το τεκμήριο

ΑρχείαΜέγεθοςΤύποςΠροβολή

Δεν υπάρχουν αρχεία που να σχετίζονται με αυτό το τεκμήριο.

Αυτό το τεκμήριο εμφανίζεται στις ακόλουθες συλλογές

  • Παραδόσεις
    Παραδόσεις ή θρύλοι λέγονται οι λαϊκές προφορικές διηγήσεις που συνδέονται με συγκεκριμένους τόπους, χρόνους και χαρακτήρες, και θεωρούνται αληθινές.

Εμφάνιση απλής εγγραφής

Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές
Εκτός απ 'όπου διευκρινίζεται διαφορετικά, η άδεια αυτού του τεκμηρίου περιγράφεται ως Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές