Η γυναίκα ή τα μάρμαρα

Στα Μάρμαρα είχενε τη στάνη της μια τσοπάνα. Είχενε πολλά γιδοπρόβατα κ' ευτυχισμένα. Μια μέρα σαν ξετύλιξε το παιδί της κ΄ ήταν λερωμένο γιατί παιδοκόμαγε κιόλας, δεν είχενε με τι ναν το παστρέψη. Τηράει δώθε κείθε να βρή κανένα μπάλωμα, δεν έβρισκε. Και κεί που τήραγε γλέπει να πέφτη μπρός το μέρος της ένα χρυσό μαντήλι, κατάλαβε μαθέ πως το ρίχν' ο Θεός για να σφουγγίση το παιδί της. Κείνη παίρνει το μαντηλι και δε σφουγγάει το παιδί, μόνε κόβει μια σφελλίδα ψωμί και με δαύτο το πάστρεψε. Τότενες ο Θεός την καταράστηκε κ' έγινε μάρμαρο ατή της και τ' αγγεία της κι' ούλα της τα γίδια. Η κάδη της και τα χαρανιά της είναι ακόμα κει χάμου. [Σημ. Η τοποθεσία αυτή κείται ημίσειαν ώραν δυτικώς των Γουράνων, είναι δε λατομείον μέλανος μαρμάρου. Εκ της λατύπης, ήτις εις μεγάλην έκτασιν και βάθος ευρίσκεται εκεί, ασφαλώς δύναται τις συμπαιράνη οτι επί μακρούς χρόνους ήτο εν χρήσει το λατομείον τούτο. Και εκ του προσώπου δε αυτού, όπερ έχει μήκος μεν εκατόν περίπου μέτρων, ύψος δε κατ' ανώτατον όρον δέκα μέτρων και πλέον, πείθεται τις περί της μακράς χρήσεως αυτού. Φαίνεται επ' αυτού ημιτέλης εργασία προς όρυξιν μεγάλων όγκων, έτι δε και κιονόκρανα τινα και στύλοι κατακείνται ημίεργοι. Εις την τοποθεσίαν ταύτην αναφέρεται και ο πανελλήνιος μύθος της απολιθωθείσης γυναικός μετά του ποιμνίου της και των αποσκευών της υπό του ψύχους του Μαρτίου. “Είχενε τη στάνη μια τσοπάνα, 'ς τα έβγα του Μάρτι είπε, πρίτς Μάρτι μ', πρίτς Απρίλι μ', ξεχείμακα τα γίδια μου. Κ' ύστερα πιάνει ένας βαρύς χειμωνάς κι' απ' το κρύο μαρμάρωσε η τσοπάνα και τα πράγματά της”].