Ίχνη επάνω σε βράχους, η παράδοσις της Μονοβύζας

Στο δημόσιο δρόμο μεταξύ Γαρδικίου και Χόϊκας ακριβώς στο σύνορο, στο μέρος Λακκιά Μώχαμετ, υπάρχουν δυό πέτρες, που ζυγίζουν άνω από χίλιες οκάδες η κάθεμία. Επάνω στην πέτρα, όπως λέν οι παλιοί εκείνος που την σήκωνε, φαίνονται ακόμη τα δάχτυλα. Είναι η πέτρα ακόμη εκεί. Φαίνιυνται τα δάχτυλα. Αυτές έχουν μεταφερθή εκεί από άνθρωπο. Οι παλιοί λέν πως αυτός που πήε τις πέτρες κεί πέρα ήταν γυναίακ και τς είχε απού κάτ' απού τις αμασκάλες της μιά από δώ μιά απ' εκεί. Όταν τις άφ'σε κάτω τότις έβαλε το χέρι τς πέτρις εκεί είχε και το παιδί της στη σαρμανίτσα φορτωμένο. Και το μαστάρι τς το πέταγε πίσω στους ώμους της και βύζαινε το μικρό.