Εις ναόν αυτόν της Παναγίας εγενόμεθα μάρτυρες ενός τραγικού επεισοδίου. Ένας δυστυχής νέος ναύτης είχεν επιστρέψει ακριβώς την προηγούμενην ημέραν από ένα ταξείδι παράφρων. Οι σύντροφοι του διηγούνται την ακόλουθον ιστορίαν επί του περιστατικού. Ενώ παρέκαμπτον τον “Κάβο Μαλέα” συνήντησαν φοβεράν τρικυμίαν και ένα φως, το οποίον αποκαλούν “τελώνειᔨεφάνη εις το άκρον του ιστού του πλοίου. Ο δυστυχής αυτός νέος έιχε πέσει θύμα των δαιμονίων του αέρος! Οι Έλληνες ναύται καθώς και οι Ιταλοί, οι οποίοι τα ονομάζουν τελώνεια “η φωτιά του Αγ. Έλμο”. Έχουν μιαν σταθεράν πεποίθησιν επί των κακών οιωνών και των ατμοσφαιρικών τούτων φώτων. Και δοκιμάζουν να τα εξορκίζουν δια μαγικών λέξεων ή δια πυροβολισμών και κτύπων δια χαλύβδινων εργαλείων. Παρομοιάζουν αυτά ακόμη και ως πτηνά, τα οποία κάθηνται επί των ιστών, ακριβώς όπως ο Οδυσσεύς συνήντησε κατά τα ταξείδια του. Εις την ξηράν προσβλέπουν εις αυτά ως είς δαίμονας οι οποίοι κατοικούν εις τον αέρα και εμποδίζουν την αποδημίαν των ψυχών από της γής εις τον ουρανόν. Μόλις ο νεός έφθασεν εις το σπίτι του ωδηγήθη εις τον ναόν της Παναγίας της Οδηγήτριας, διότι ήτο φανερόν εις όλους οτι είχε χάσει το λογικόν του καθ' ήν στιγμήν τα φοβερά αυτά τελώνεια του επροξένησαν το κακόν. Όταν ένα πρόσωπον παραλογίζεται και παραμιλεί, ο ιατρός αποπέμπεται και ο ιερεύς καλείται. Εάν ο ασθενής ευρίσκεται εις καλλιτέραν θέσιν μεταφέρεται στην εκκλησίαν, εάν όχι ο ιερεύς τον επισκέπτεται εις το σπίτι του και ο κώδων της εκκλησίας κτυπά δια να εκδιώξη το δαιμόνιον. Εν περιπτώσει θανάτου του ασθενούς εν μέσω μαρτυρίων και φρικτών πόνων ο ιερεύς κηρύττει προς τους παρισταμένους λυπημένους περί της τρομεράς πάλης μεταξύ ζωής και θανάτου, παραδείσου και κολάσεως. Ήτο λυπηρόν το θέαμα να βλέπη κανείς ένα νέον με ωχρόν πρόσωπον και χαμένον βλέμα περικυκλούμενον από τους περιλύπους φίλους του. Όλοι εις την εκκλησίαν προσηύχοντο και έκαμον ολονυκτίαν ελπίζοντες από στιγμής εις στιγμήν την ςυσπλαχνίαν της Παρθένου επ' αυτόν.