Ο ήλιος και το φεγγάρι

Έναν κιρό η ήλιους κι του φεγγάρ’ ήταν αδέρφια κι πάηναν μαζί ‘ς τουν ίδιουν του δρόμου. Μια μέρα θυμαίν΄η νήλιους κι το καϋμένο το φεγγάρ’ το βγάζ’ του μάτ’. Τότε του φιγγάρ’ γύρσι πίσου κι πάει ‘ς τη μάννα τα’ κλαίγουντας. Κι η μάννα τα’ κάθητι ‘ς την άκρα τόπ’ ικεί που βασλεύει τώρα η νήλιους. Κι σαν είδ’ η μάννα του φιγγάρ’ ένα κι ένα δάκρυα τ’ περιχύθηκαν κι μον φουρτουνίζουνταν κ’ ηλίγι : «φουρτούνα μ’, κουρτσούδι μ’ καλό, τι έπαθες; Τι γαίματα εν αυτά; Αχ, το κουρτσούδι μ’, πάει το ματάκι τ’. Τις εν αυτός η κοψόχρουνος που σε κάμιν αυτό το κακό, που να μην τουν σταυρώσ’ η χρόνους;» (= που να μην επιζήση εις το δεύτερον έτος). Αχ, μανίτσα μ, μη βλαστημάς, γιατί δε μι το ΄κάμι κάνας ξινούς μονο έδι η γιαδερφός μ’ Σε μένα τώρα ταιργιάζ’ η λόγους «ποιος σ’ έβγαλι το μάτ’; Η αδερφός μ’. Ικεί που πάηνα ‘ς του δρόμου νέσχια νέσχια (ήσυχα) άξαφνα άρχιψι να μ’ ασινίζ’ (= φοβερίζει)κι ικεί που πάηνα ξιμέτουχ’ μ’ έδουκι μια που μι φάγη η ουρανός σφοντήλ’. Ένα κι ένα μπιλαντάρουνα κατά γής κι όντας ξιπουζαλίσκα κι σκώθ’κα του ματούδι μ’ ήταν ξεχυμένο κι γώ μίσ’ ‘ς το γαίψια! Αχ μανίτσα μ’ τι έπαθα η κακότυχ’ πως απόμνα μ’ ένα μάτ’. ! – Σώπα κουρτσούδ’ μ’, σώπα. Είπεν η μάννα τ’. Ικεί που ήταν να μη γέν, κι τώρα που γίνκι τι θα κάμουμι, από τα κλιάματα κάνα διάφορο δεν είνι. Μο δάρι (= τώρα) ξέρς τι να κάμς κουρτσούδ’ μ’; Να μην πααίνς πλιά μη κείνουν τουν άχαρον τουν ήλιο. Όντας έρχιτι κείνους δώ, τότε σι να φεύγς, κι όντας φεύγ’ κείνους, τότε σύ να έρχισι, γιατί αυτός μπορεί να σι κάμ’ κι κανένα άλλου κακό» Κι γι’ αυτό τώρα η ήλιους κι του φιγγάρι καμμιά φουρά δεν πααίνουν μαζί. Κ’ η ήλιους όντας βασιλεύ ΄κι πααίν’ ‘ς την μάννα τα’ ένο καταλημαγμένους. Κι η μάννα τ’ τουν φκιάν ένα χάρκουμα (καζάνι) κροσοπάπαρα κι τρώει. Κι αυτό κρύβητι πίσω ‘ς τη θύρα, γιατί κι αυτήν την τρώει. Πόσον πουλύ πεινάει. Κι για αυτό όποιος τρώει πουλύ λέν πως τρώει σαν ήλιος».