Όλο αυτό το χάος που βλέπει τώρα ήταν πολύ χαμηλά και μας έλεγαν οι παπούδες οτι τόσο χαμηλά ήταν που το γλίφαν τα βόϊδια. Είχαμε ένα λουλούδι που το λέμε αρμένι είναι στρογγυλό με άσπρο άνθος και με μια κοκίδα στην μέση. Όσο η μάυρη κοκίδα μικραίνει τόσο χάνει ο άνθρωπος την ντροπή. Κάποτε δηλαδή τότε που γλιφαν τα βόδια το χάος τον ουρανό ήτανε αυτή η κοκίδα η μάυρη πολύ μεγάλη. Με τα χρόνια όμως που χαναν την ντροπή οι άνθρωποι εμίκραινε η μαύρη κοκίδα και άρχισε ν' ανεβαίνει και ο ουρανός. Τώρα ο ουρανός είναι τόσον ψηλά και η κοκκκίδα τόσο μικρή. Όταν θα χαθή η κοκίδα οι άνθρωποι θα χάσουν την ντροπή και τον ουρανό δεν θα τον βλέπουμε.