Α', Η Μάρου είνε κειό τ' αστέρ του λαμπρό, π βγαίν' τν αυγή μι τουν ήλιού. Διν' κουντά π τουν ήλιου, κι πάει πάει κουντά, αλλά δε βουδων' να βασιλέψ' κι μεν πάρα πίσ' απ' απ' τουν ήλιου κι γι' αυτό του βράδ' φαίνιτι. Η Μάρου τουν γελάσι του Γιαννάκ', ένα άλλου άστέρ, κι του καλουκαίρ ου Γιαννάκ'ς πααίν' κι του χ'μώνα 'ς ται βουνά. (βουδων' = Ευοδώνει, Κατορθώνει, επιτυγχάνει.)