Ατζιεντού

Έξω απ' το χωριό και πάνω σ' ένα ψήλωμα βρίσκεται χτισμένη η φτωχική εκκλησία του χωριού μου. Μικρή και κάτασπρη όπως είναι, λάμπει στου ήλιου το αχτίδοβόλημα. Το μικρό και ταπεινό καμπαναριό της με μια μικρή καμπάνα διπλασιάζει τη χάρη της. Τόσο μικρό και ταπεινο είναι, σαν να τρέμη να ψηλώση το ύψος του, μήπως σηκώση τον φθόνον και την οργήν των απέναντ του ψηλών μιναρέδων. Μέσα δεν έχει τον πλούτο των εκκλησιών της πόλις κι ούτε τον θέλει που να τον βάλη . Λίγες παλιές εικόνες έχει για στόλισμα το εικονοστάσι της, δυό μανάλια, το 'να μπροστά στη μάνα του Χριστού μας και τ' άλλο μπρός σ' Αυτόν βρίσκονται για ν' ανάφτουν οι χριστιανοί το κερί τους. Λίγοι και με τάξη τοποθετημένοι είναι και οι σκάμνοι της, και λίγοι, πολύ λίγοι, είναι και οι πιστοί του χωριού μου. Τους περισσότερες τους παράσυρε το τουρκικό στοίχειο, να μην πώ τους αφωμοίωσε. Μέσα στο μικρό χώρο της ακούγονται κάθε Κυριακή και γιορτή οι ψαλμουδίες των ψαλτάδων της, οι προσευχές και οι δεήσεις του μοναδικού παπά της. Και είναι τόσο ωραίες κι ας δεν ξέρουν πολλά μουσικά οι ψαλτάδες της. Είναι αφιερωμένη η μικρή μας η εκκλησία την “Ατζιεντού”. Όπως μου είπαν “Ατζιεντού” σημαίνει αυτή που κάνει να φεύγουν οι πόνοι. Πρίν είχε κι άλλες μεγάλες εκκλησίες στο χωριό μου και αυτήγ που ανάφερα πιο πάνω, η Παναγία η “Ατζιεντού”, ήταν ξωκλήσι. Αλλά τις αλλές εκκλησίες τις πήραν εκείνοι που ξέρουννα καταστρέφουν εκκλησίες, να μετατρέπουν εκκλησίες σε τζαμιά, να ρίχνουν παπάδες από καμπαναριά...