Η εικόνα τ'ς Αγία Παρασκευής

Πολλές φορές βλέπαν τα βράδυα οι χωριανοί στα Καστέλια ένα φώς. Το βλέπαν το βράδ’, μα το πρωί δεν ξαίραν που ακριβώς είτανε για να πά να το βρούν. Λέει λοιπόν ένας γέρος, «Στάσ’ να δείς τι θα κάνω. Θα σ’μαδέψω με το τ’φέκ’ μ’ το φώς και θα τ’ αφήσω εκεί όλη νύχτα και το πρωί θα πάρουμε το δρόμο που δείχνει το τ’φεκ’ να το βρούμε». Το σ’μάδεψε λοιπόν από μια bεζούλα και τα΄ν άλλη μέρα ηύραν μια σπηλιά, το Δρακόλακκα και μέσα στ’ σπηλιά τ’ν είκονα τ’ς Αγία Παρασκεύης. Πήκαν λοιπόν ότι «Πρέπει να χτίσουμ’ εδώ εκκλησία». Κι αρχίσαν να τνέ χτίζουν. Το πρώι όμως ότ’ είχαν χτίσ’ τα βρίσκαν βουλιγμένα και τα εργαλεία φεύγαν από κεί και πήγαιναν στ’ gαραμπούσα, στο χωράφ’ μιανής Μαγδαληνής. Και το φώς ήφευγε κι αύτο απ’ το Δρακολακκά και πήγαινε στ’ gαραμπούσα. Αύτη η Μαγδαληνή είδε στον ύπνο τ’ς τ’ν Αγία Παρασκευή και τ΄ς είπε, πως θέλ’ το σπίτι τ’ς, όχ’ εκεί π’ το χτίζαν, αλλά στο χωράφ’ αυτό τ’ς Μαγδαληνής. Κ’ ήκανε με το ραβδάκ’ τ’ς έναν κύκλο, να τ’ς δείξει το μέρος. Η Μαγδαληνή όμως ξέχασε τ’ όνειρο και μόνο ύστερα από μέρες, όταν είδε με τον άντρα τ’ς το σ’μάδ’ απ’ το θ’μήθηκε κι έτσ’ ηγίν’κε στο μέρος εκείνο η εκκλησία. (Αγία Παρασκευη = Στην Καραμπούσα Πάνορμου, Δρακόλακκα = Λόγω της άγριας περιοχής και του μεγάλου ανοίγματος της σπηλιάς, το μέρος δε μπορούσε παρά να είταν κατοικία δράκου. Γι’ αυτό και την ονόμασαν Δρακόλακκα (λάκκο του δράκου), βουλιγμένα = γκρεμισμένα).