Τ' Άγιο Φιλίππου

«Ο φτωχός ο Φίλιππος στο χωράφι απόκρευε.» Ευτούνος ο Φίλιππος ήτονε γεωργός κι’ είχε δυό βώιδια κι’ έκανε ζευγάρι. Το βράδυ λοιπόν που γύρισε από το χωράφι κι’ έμπασε τα βώιδια στο αχούρι, πάει και βρίσκει ούλους τους χριστιανούς κι’ ήτονε μαζωμμένοι και κλαιγούντασε που δεν είχανε με τι ν’ αποκρέψουνε που την άλλη μέρα θάμπαινε το Σαραντάημερο. «Μώρ’ δε θα φάμε κρέας, λέγανε, ν’ αποκρέψουμ’ απόψε; Τι κακό είναι τούτο;» Ήτονε, βλέπεις, μεγάλη φτώχεια σ’ εκείνο το χωριό. Κανένας άλλος δεν είχε βώιδια, μόνο ο Φίλιππος είχε. Το σκέφτηκε, το ματασκέφτηκε, λέει : «Μωρ’ δεν είν’ αμαρτία να μην αποκρέψη απόψε ούλο το χωριό;» Άφηκε τη γυναίκα του στο σπίτι, κατέβηκε κάτω στ’ αχούρι του, πήγε έσφαξε το βώιδι του και το μέρασε στους χωριανούς. Βλέπει η γυναίκα πούχε ένα κοψίδι κρέας φυλαμένο για το σπίτι τους. «Που το βρήκες το κρέας; - Το και το, γυναίκα, έσφαξα το βώιδι. – Πω, πώ, να χαλάσης το βώιδι! Και πως θα κάνουμε τώρα ζευγάρι; - ‘Ε, έχει και για μας ο Θεός, γυναίκα!» Φάγανε, πλιά, πέσανε και κοιμηθήκανε. Το πρωί σηκώνεται ο Φίλιππος, κατεβαίνει κάτω στ’ αχούρι, τι να ιδή; Το βώδδι του ζωντανό! Ένα είχε αφήκει και βρήκε δύο. Έκανε πλιά το σταυρό του και δόξασε το Θεό. Έ, αυτός ο Φίλιππος, γιατί ήτονε καλός χριστιανός, άγιασε και την ημέρα που θ’ αποκρέψουμε για το Σαραντάημερο είναι τ’ Άγιο Φιλίππου.