Εμφάνιση απλής εγγραφής

Ο Άγιος Κασσιανός

Όπου παχειά σκιά και γάργαρο νερό στον Παράδεισο, πήγαινε λέει και ξάπλωνε ο Άγιος Κασσιανός. Απ’ το πρωί ως το βράδυ, κι απ’ το βράδυ ως το πρωί. Μόνο όταν άλλαζε θέση ο ήλιος, κι έφευγε η σκιά, άλλαζε κι αυτός θέση κάτω απ’ το δέντρο. Οι άλλοι Άγιοι του Παραδείσου τον βλέπανε και χαμογελούσαν καλόκαρδα. Κανείς το λοιπόν δεν ενοχλούσε τον Άγιο Κασσιανό. Κι ο Παράδεισος ήτανε δοσμένος και γι αυτόν, μ’ όλες τις ομορφιές Του, και μ’ όλες τις χάρες Του… Ο Άγιος Κασσιανός όμως πήγε να παραπονεθή στο Θεό. Κάτι τον στεναχωρούσε πολύ. – Γιατί, Θεέ μου, να γίνεται αυτή η αδικία σε μένα. Μήπως δεν υπέφερα στον κόσμο για το Άγιο Ονομά σου; Μήπως δεν καταδιώχτηκα απ’ τους ανθρώπους, δε βασανίστηκα και δεν υπέμεινα μέχρι τέλους; Μήπως δεν ταπείνωσα το Σατανά για την αιώνια Δόξα Σου; Να, λοιπόν που έκαμα όλα μου τα χρέη. Όμως οι άνθρωποι εμένα με γιόρταζαν κάθε τέσσερα χρόνια, όταν ο Κουτσοφλέβαρος έχει 29 μέρες σαν να μην ξέρανε τι να την κάμουν τούτη την παραπανίσια μέρα και είπανε : Ας τη δώσουμε εκείνου του Κασσιανού. Κι έπειτα : που δώρα, που τάματα να με στέλνουν εδώ στον Παράδεισο, όπως κάνουν στον Αϊ Δημήτρη, στον Άϊ Γιώργη, στον Άϊ Νικόλα. – Καλά, Κασσιανέ, λέει ο Θεός. Και φωνάζει αμέσως έναν Άγγελο και του δίνει διαταγή να πάη και να βρή, όσο μπορεί πιο γρήγορα τον Αϊ Δημήτρη, τον Άϊ Γιώργη και τον Άϊ Νικόλα και να τους πή νάρθουν μπροστά Του δίχως αναβολή. Σκίζει ο Άγγελος τα μάκρη, γυρνάει τα πέλαγα, βρίσκει τον Άϊ Νικόλα. – Έλα σε θέλει ο Κύριος! Πετάει πάνω στα βουνά, βρίσκει τον Άϊ Γιώργη. – Σε θέλει ο Κύριος! Αλωνίζει τους κάμπους, βρίσκει τον Άϊ Δημήτρη. – Ο Κύριος! Να, το λοιπόν, ο Άϊ Νικόλας, ο Αϊ Δημήτρης κι ο Άϊ Γιώργης, καταϊδρωμένοι μπροστά στο Θεό. – Που ήσουνα Νικόλαε; - Στη θάλασσα, Άγιε Πατέρα, και πάλευα με τα κύματα να σώσω κάποιους που πνίγονταν. – Εσύ Γεώργιε; - Πάνω στα βουνά, Αθάνατε, και βοηθούσα τους Έλληνες να κερδίσουν μια δύσκολη μάχη. – Εσύ Δημήτριε; - Φύλαγα την Θεσσαλονίκη, Υπερένδοξε… Τότε γυρίζει ο Θεός στον Άγιο Κασσιανό : - Βλέπεις τώρα γιατί αυτούς τους τιμάει ο κόσμος; Γιατί δουλεύουν, Κασσιανέ, δουλεύουν και δεν ξαπλώνονται κάθε μέρα στα ισκιάδια… Ίτσι έκαμα Εγώ τον κόσμο : ν’ αγαπάη και να τιμάη τους δουλευταράδες

Αρχεία σε αυτό το τεκμήριο

Αυτό το τεκμήριο εμφανίζεται στις ακόλουθες συλλογές

• Παραδόσεις
  Παραδόσεις ή θρύλοι λέγονται οι λαϊκές προφορικές διηγήσεις που συνδέονται με συγκεκριμένους τόπους, χρόνους και χαρακτήρες, και θεωρούνται αληθινές.

Εμφάνιση απλής εγγραφής