Τον καιρό που βγήκε ο Χριστός επήγε σ’ ένα σπίτι κ’ ήταν το παιδί άρρωστο κ’ εζητιάνεψε. Τον εδεχτήκανε. Η γυναίκα ήτανε στενοχωρημένη γιατί κείνη την ώρα είχε άρρωστο το παιδί. Δεν άκουε τον άντρα της που της έλεγε να δώση στο γέρο να φάη. Τελευταία με την κακιά είπε να του δώση τις ελίτσε να φάη και τον έβαλε και στα κλήματα να κοιμηθή. Κ’ έβαλε και μια πέτρα μαξιλάρι. Ύστερα λέει ο άντρας στη γυναίκα: Να πα να ρωτήσω το γέρο, μήπως ξέρει κάτι για το παιδί που πεθαίνει. Πήγε ο άντρας και ρωτάει το γέρο που τον είχε βάλει η γυναίκα στα κλήματα να κοιμηθή και του λέει: «Τι να κάνω που το παιδί μου πεθαίνει». Του είπε ο γέρος να πάη να του πη τα λόγια. «Μια αγγελάδα παρδαλή κλπ. (βλ. σ. 180 γητειά). Όλη τη γητειά και θα γίνη καλά το παιδί. Ώσπου να πάη ο πατέρας το παιδί ήταν καλά γινομένο. Γύρισε ο πατέρας να πα να βρη το γέρο να του πη τα ευχαριστήρια αλλά δεν τον ηύρε, ο γέρος είχε φύγει. Ήταν ο Χριστός.