Και το τέλος είνε ο τελευταίος και τελειωτικός θάνατος του Λαζάρου, σαράντα χρόνια μετά την ανάστασή του. Σ’ όλο αυτό το διάστημα, λένε οι λαϊκές παραδόσεις, ο Λάζαρος ήταν αγέλαστος και πικραμένος για τα βασανιστήρια των ανθρώπων, που τα είδε στον μαύρο Άδη. Πάνου στα σαράντα χρόνια γέλασε με κάτι παράξενο που του είπε κάποιο μικρό παιδάκι. Με το γέλιο βγήκε και η ψυχή του! Αυτά λένε οι λαϊκές παραδόσεις. Το πιο σπουδαίο βέβαια είνε ότι, πάνου σ’ αυτή την ιστορία για την ανάσταση του Λαζάρου, ο Ελληνικός λαός βρήκε στήριγμα για τα παλιά του έθιμα, τα σχετικά με τον Άδωνι, που δεν τα επιδοκίμαζε και τα πολεμούσε η νέα θρησκεία. Έτσι ο Άδωνις, για ν’ αποφύγει τον κατατρεγμό, ντύθηκε τη φορεσιά του Λαζάρου και μ’ αυτή την απλή αλλαγή εξακολουθούσαν στα διάφορα μέρη να γιορτάζουν τη φυσική αναγέννηση, που γίνεται κάθε χρόνο με την ανοιξιάτικη βλάστηση. Βέβαια όσο ξεμακραίνουμε από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια τόσο το έθιμο χάνει και μετατρέπει τα γνωρίσματά του της ειδωλολατρικής εποχής και προσθέτει άλλα παραπλήσια, που έχουνε κάπως διαφορετικό χαραχτήρα. Μ’ αυτές όμως τις αλλαγές και τις μετατροπές και τις προσθήκες, είτε περιορισμένες σε στενά τοπικά όρια είτε απλωμένες σε μεγαλύτερη αχτίνα, ήτανε φυσικό το παλιό έθιμο να φτάσει στα χρόνια τα δικά μας κάπως διαφορετικώτερο από τ’ Αδώνια της εποχής εκείνης.