Ένας διαβάτης βαδίζοντας μέσ’ στο δρόμο συνήντησε σε μια ρεματιά ένα ξερριζωμένο μικρό φυτό. Το είδε που ήταν όμορφο, το πήρε, αλλά εσκέφτηκε που να το βάλη για να μην ξεραθή ώστου να πάη στο σπίτι του να το μεταφυτέψη. Και βρήκε ένα κοκκαλάκι πετεινού και το πέρασε μέσα σε λίγη λάσπη. Βαδίζοντας όμως το φυτό μεγάλωνε κ’ εβγήκαν οι ρίζες του απέξω. Και τότε έψαξε στο δρόμο και βρήκε ένα κόκκαλο χοίρου, το έσπασε, το πέρασε μέσα με λίγη λάσπη κ’ εξακολουθούσε το φυτό να μεγαλώνη αλλά αργούσε να πάη στο σπίτι του. Οι ρίζες πάλι πετάχτηκαν έξω. Στο δρόμο βρήκε ένα κόκκαλο, πιθανόν λεονταριού, το πέρασε μέσα κ’ έτσι ερριζώθη το φυτό κι όταν πήε σπίτι του το μεταφύτεψε έγινε πλέον κλήμα κι από το κλήμα αυτό έκανε τα σταφύλια τα οποία έκανε κρασί. Κι όταν άρχισε να το πίνη αν μεν έπινε λίγο άρχισε και επετούσε λόγια κ’ ήλεε σαν τον πετεινό (=αλέκτορα), διοτί πήρε την ιδιότητα από το κοκκαλάκι του πετεινού. Όταν όμως έπινε λίγο παραπάνω του εφαίνετο ότι εθέριευε μέσα του, ότι εγίνετο ανδρείος σαν το λιοντάρι κι όταν έπινε παραπάνω τότε πλέον εγίνετο σαν το γουρούνι.