Ο γέρων Ηλίας Ι. Κουτούφαρης διηγήθηκεν εις τον κ. Λ. Ν. Πολίτην τα εξής. Στο 1859 όταν με τον πατέρα του έψιναν ασβεστοκάμινο στο Να από διάφορα μάρμαρα και ευρήματα (δηλ. από τα κόκκαλα της ιστορίας μας), τότε βρήκανε και ένα μικρό άγαλμα νεάνιδος ωραιότατον με δάφνινο στεφάνι. Σα τόδε ο πατέρας του λέγει στο γυιό του. Αυτό Λια να μην το σπάσης και το ρίξης στο καμίνι. Άφησέ το για το σπίτι που θα το βάλωμεν πάνω στο τοίχο της Ποριάς. Εκείνος όμως του απήντησε σε λίγο που το καλοκύταξε. Όχι! Διότι είναι κανένας πειρασμός και όπου γυρίσω με βλέπει κατάματα. Αφού δε και ο γέρος παρετήρησε το ίδιον, τούπε: Σπάσε το γρήγορα και ρίξε το μέσα διότι φαίνεται ότι είναι δαίμονας ή σατανάς και θα μας κάμει κακό. Και έτσι κατέστρεψαν ίσως το καλύτερο κειμήλιο του ιερού πούταν ασφαλώς έργον εκ των μεγαλυτέρων καλλιτεχνών της κλασσικής μας εποχής.