Οι γΈλληνις φουρά πηρ’φανεύτ’καν κι ήθηλαν να φτάσν’ του θηό. Για να τουν φτάσ’νη έχτηναν ένα κάστρου τουν ανήφουρου. Λέει ου θηός, α έτσ’ είστη σεις; σας κάνου γω κι δε βλέπητη ένας τουν άλλουν. Τ’ς έδουει ουργή, κι όθι βρίσκηταν ου καθένας πέθην αδηκεί. Ηπειδή ου καθένας γιωρ’γη πως θα πηθάν’ έφκιανη τουν τάφου τ’ μαναχός τα’ κι έβανη ό,τ’ τ’ χρειάζηταν: του κανατάκ’ τ’, του λυχναράκ’, του πιατάκ’ τ’ κι άλλου ό,τ’ τ’ χρειάζηταν. Άμα τάφκιανη ούλα αυτά πάηνη μαναχός τ’ κι έμπηνη μέσ’ ‘ς τουν τάφου τ’. Άμα πάηνη μέσα λάλαη ένα κ’νούπ’ ‘ς τ’ αυτί τ’ κι πέθηνη ηκεί μέσα π’ βρίσκονταν. Έτσ’ έπαθαν νια φουρά οι γέλληνες κι βρίσκουμι τα μνήματά τ’ς σήμηρα ακόμα απού ράχ’ ση ράχ’΄, κι κει μέσα τα κανατάκια τ΄ς, τα λυχναράκια τ’ς κι ούλα τα στράγκια τ΄ς. Οι γΈλληνες νια φουρά ήταν άντρες θηρία, όχ’ σαν τ΄ημάς σήμηρα τ’ς κακαντράκ’δης. Σήκουναν β’να ακέρια. Δεν τ’ ράτη τα παληά τα κάστρα μη τι πέτρες είν’ χτισμένα ηκιές τ΄ς πέτρες τ’ς σήκουναν μη τα χέρια τ΄ς κι τ΄ς απίθουναν. [στράγκια= τα προς χρήσιν των σκεύη, περίεργον ότι η παράδοση αυτή συγχέεται κάπως με την της πυργοποιϊας της «Γενέσεως».