Εμφάνιση απλής εγγραφής

Η εκδήλωση της ανδρείας του Διγενή

Μιαβ βολάν είδεν ένα παιίν τζ’ ήταμ πολλά φτωχόν τ τζαί κκέλικον. Ήταν αρφανόν τζι απού μάναν τζι’ απού τζύριν. Λοιπόν το παιΐν επήαιννεβ βοηχός όξω με τους βοσκούς τζιαί του ελαλούσαν: «Λάμνε βρε, πάντα τες κουέλλες ‘πο τζεί! «Τούτομ που τον επροστάσσαν εκάμναν του το κάθε μέραν, λοιπόν επαραπανιέτουμ πως τον είχαδ δύσκολα οι βοσσοί του. Μιαν ημέραλ λοιπόν έκατσεμ πάνω σ’ μιαμ πέτραμ μεάλημ τζι αναστέναμάν του, εκατάλαβεν ότι ετάραξεν η πέτρα η μεάλη που τον τόπο της. Λοιπόμ που την ώραν τζείνην εδυνάμωσεν το κορμίν του τζ’ εφανίστην τουνα διτζιμάση αν εδυνάμωσεν αλήθκεια το κορμίν του τζ’ έπκιάσεμ μιαν άλλημ πέτραμ με το σέριν του, που είσεμ πάνω – κάτω δκιακόσες οκκάδες βάρος τζαι τόσον ελαφρυά του φάνηκεν αυτή η πέτρα που είσεμ δκιακόσια δράμια βάρος. Λοιπόν είπαν του οι βόσσοι πάλε: «Κόψε, βρε, τες κουέλλες ‘πό τζετ, βρε παλαιόκκελε.» Τότε ο παλιόκκελος αντιστάθηκεν του βοσκού τζι ο βοσκός τότες εθύμωσε τζ’ εμούνταρεμ πάνω στογ κακορίζικον τογ κκέλημ με τος σκοπόν του να τοδ δέρη. Λοιπόν εγύρισεν τότες το σέριν του ο κκέλης τζ’ έδωσεν του έναμ πάτσο τζ’ εστρέβλιασεν η μουτσούνα του πίσω του τζ’ εξέρναν γαίμαν. Τότες οι άλλοι βοσσοί άμα είδαν τος σύντροφόν τους, που τον έκαμεν ο κκέλης τέθκοι οχ χάλιν εβούρησαν τζαί τούτοι θυμωμένοι πάνω του να του δείξουν τι παλληκάρκα ειν’ τα λοής ένι τζαί τους έκαμεν τζαί τζείνους σειρότερα παρά του πρώτου. Τζαί εκαταλάβασιμ που ήτουμ που τοθ Θεόν η χάρι που είδεν ο παλαιόκκελος. Τζαί τότε ο κκέλης λοιπόν αφού εκατάλαβεν τηδ δύναμίν του τζαί τηχ χάριντου, έπκιασεν τζ’ έναν αππάριν τζι’ εδκιανέβετουν εις τον κόσμον τζι όπου αν ακούση ότι είσεν έναμ παλληκάριν επήαιννεν να το δή. Ηύρεν έναμ παλληκκάριν που το ελαλούσαν Γιάννην. Τζαί είσεν αυτός ο Γιάννης μιαγ γενναίκαμ που ήταμ πολλά όμορφη. Λοιπόν ο κκέλης εμούνταρεμ πάνω του τζαί του την επήρεν. Εφανίστην του Γιάννη να ποταβριστή πάνω στογ κκέλην. «Βρε, λαλεί του, πκοιός είσαι συ τη ήρτες να μου πάρης τηγ γεναίκαμ μου που; Λαλεί του: «Είμαι ο Διενής ο κκέλης που ακούεις. « Ο Γιάννης ετσίπωσεμ πάνω στοδ Διενήν για να τογ κατακόψη. Εγύρισεν τότες το σέριν του ο ΚΚέλης τζαί σφίγγει του έναμ πάτσον του Γιάννη τζαί τον εμεσοσκότωσεν. Ο Γιάννης έμεινεν τζι ά ‘μαί τζ΄ έχασκεν τζι ο Διενής έπκιασεν τηγ γεναίκαν του τζ’ έφυεν. [βολάν= φορά, παιίν= παιδί, κκέλικον= φαλακρό, τζύριν= πατέρα, βοηχός= βοηθός,όξω= έξω δηλ. στους αγρούς και στα λιβάδια, ελαλούσαν= έλεγαν δηλ. διέτασσαν, Λάμνε= έλαυνε πήγαινε, πάντα= αντίκοψε, τζ’ εφανίστην= του φάνηκε καλό, διτζιμάση= δοκιμάση, κουέλλες= προβατίνα, ‘πό τζετ= από κεί, εμούνταρεμ= ώρμησε, εστρέβλιασεν η μουτσούνα= γύρισε όπως η στρέβλα, μουτσούνα= πρόσωπο, χάλιν= κατάστασην, εβούρησαν= τρέξανε, ένι= είναι, εσύρα μ πίσω= τράβηξαν πίσω, υποχωρήσανε, Εδώ τελειώνει η διήγηση για την εκδήλωση της ανδρείας του Διγενή. Η επόμενη παράγραφος εκθέτει την δοκιμή το πρώτου άθλου του, αν πράγματι είναι βέβαιη η ανδρέια του. Τη δημουσιεύουμε για το ενδιαφέρον της, αππάριν= ιππάριον, νεαρό άλογο, εδκιανέβετουν= γύριζε εδώ κι εκεί, ετσίπωσεμ πάνω= επιτέθηκε, συν. Του εμούνταρεν, τζαί σφίγγει= κατεβάζει ιδιαίτερη έκφραση των Κυπρίων για το χαστούκημα, α μια= εκεί χαμαί, έχασκεν= έμεινε με ανοικτό στόμα]

Αρχεία σε αυτό το τεκμήριο

Αυτό το τεκμήριο εμφανίζεται στις ακόλουθες συλλογές

• Παραδόσεις
  Παραδόσεις ή θρύλοι λέγονται οι λαϊκές προφορικές διηγήσεις που συνδέονται με συγκεκριμένους τόπους, χρόνους και χαρακτήρες, και θεωρούνται αληθινές.

Εμφάνιση απλής εγγραφής