Η κατάρα τ' Δεσπότ'

Μια φορά πέρασ’ απ’ τον Καλουμενάδο(7) ένας δεσπότ’ς που ‘χε χολέρα και ζητούσε να τ’ δώσουν νερό ν πιεί, αλλά κανείς δεν πήγαινε να τ’ δώσ’, γιατί φοβούνταν κλείναν τα σπίτια, να μη μπει η αρρώστια μέσα. Ήδωσε τότε ο δεσπότ’ς κάταρα να βουλήξ’(8) το χωριό. Γι’ αυτό και σήμερα ούλα τα σπιτιά τ’ είναι β’ληστά (9). [Καλουμενάδο= Ερειπωμένο χωριό δίπλα στον Κτικάδο, να βουλήξ’= Να γκρεμιστεί, β’ληστά= Γκρεμισμένα (βουληστά)].