Εδώ στο Ρόγγι (ακρωτήρι) που φαίνονται τα χώματα γκρεμισμένα, έχουνε να πούνε πως ήτανε δυο Μαθρακιώτες κι είχανε δυο τόπους μαζί (που συνορεύουνε) κι αυτοί οι δύο όλο εμαλώνανε απάνου στην καλλιέργεια. Ο ένας επέταε τη νύχτα τις πέτρες του λόγγου του στα χωράφια τ’ αλληνού κι εκείνος της ξανάρριχνε στο γείτονα. Ώσπου εθύμωσε ο Θεός και γκρέμισε τη γης κατά τη θάλασσα. Έχει σήμερα ένα βούλιαγμα κι αυτό είναι από την κατάρα αυτή του Θεού. (Είναι μια καθίζησις που θυμίζει το φανάρι της Λάκκας των Παξών).