Σορσοβή ή Συτωβρή(λίμνη) Τα Σόδομα και Γόμορα των Ελλήνων

«Κατά την επιστροφήν μου εις την γενέτειράν μου Ζύλλαν ή Σύλλατα, λέγει ο Α. Δζανπάζογλου, η αείμνηστος μήτηρ μου Φωτσινή, το γένος Λαζάρου Χατζηζάμπα με ηρώτησε τι είδον εις την λίμνην. Περιέγραψα την πλυσιν των προβάτων παρά των ποιμένων και την μέθοδον που μεταχειρίζονται δια το πλύσιμον. Ωσαύτως τας εντός των λελαξευμένων βράχων ευρισκομένας εκκλησίας, δια τας οποίας θα ασχοληθώ εκτεταμένως εις την παρούσαν μου διατριβήν. Με ηρώτησε πώς εσχηματίσθη η λίμνη εκείνη. Φυσικόν ήτο ν΄ απαντήσω ότι εσχηματίσθη εκ του φυσικού. Κατάπληκτος ήκουσα την μητέρα μου να μου απαντά επιτιμητικώς εις την διάλεκτον της περιοχής μας, ήτις ήτο και η μητρική μου γλώσσα, πετάξαμε (σε εστείχαμεν) στο μεγάλο σκολείο να μάθης γράμματα δεν έμαθες τίποτα, τα γράμματα να τα θέκνης (βάλης) καλά στο μελός (μυαλά) εκείν’ η λίμνη ήταν χωριό, θεός πήγεν στα παλιά χρόνια με την αδελφή τα να πομούν (μείνουν) τη νύχτα εκεί. Οι χωριανοί δεν τους πήραν απέσω κατακόλσαντα (έδιωξαν). Ώργισθην θεός κούνσεν (εκίνησε δια χειρός) νιοκνά (πυρ) και έκαψεντα εις απάντησιν της λέγω νίνε(μητέρα) ετό που λες γένην (εγένετο) εις τα Ιεροσόλυμα (Ιερουσαλήμ) εχτές και σήμερα κόπης (έγινες) σοφός ετό (αυτό) που σε λέγω άκουσα τα από τον παππούμ τον Χατζήζαμπα και όσα με λες (λέγεις) εσύ αζ το έναμ ώτι μεν (εισέρχεται) και ας το άλλο βγαίν’ (εξέρχεται) (τουτέστιν ανοησίας λέγω)»