Πάνω στο βουνό, που κείται ακριβώς απέναντι του μοναστηριού του Κύκκου, ευρίσκοντο δύο μικρά χωριά, στην αγκαλιά ενός πυκνού δάσους, με εργατικούς κατοίκους, που εκμεταλλεύονταν το δάσος ως υλοτόμοι. Τα χωριά αυτά ήσαν το Κούρι και το Μήλο(1). Τώρα, αν πας στον τόπο που ήταν τα χωριά αυτά, δε θα δης παρά μονάχα καμιά κληματαριά, που απόμεινε ύστερα από τόσο χρόνο ακαλλιέργητη, κανένα τοίχο ή μισοχαλασμένη δομή από τους αμπελώνες, κανένα οπωροφόρο δέντρο ή κάπου κάπου κανένα ίχνος από τα καλοπεριποιημένα περιβόλια τους. Ζούσαν ήσυχα και ειρηνικά οι κάτοικοι των, ώσπου οι Τούρκοι, που στο μεταξύ είχαν καταλάβει το νησί μας, έφθασαν και τα όμορφα αυτά βουνά. Οι νέοι κατακτηταί τους πείραζαν και οι κάτοικοι μαθημένοι να ζουν ελεύθερα, δεν μπορούσαν να υποφέρουν τις ενοχλίσεις αυτές, και μια νύκτα ξεκίνησαν να φύγουν με το μίσος εναντίον των Τούρκων, που τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν τα αγαπημένα εκείνα μέρη. Περπάτησαν όλη τη νύκτα ως το πρωΐ και ξημερώθηκαν μέσα σε ένα πυκνότατο δάσος, όπου ήταν αδύνατον να ανακαλυφθούν από τους Τούρκους και απεφάσισαν να κατοικήσουν πλέον εκεί. Έκτισαν λοιπόν τα σπίτια τους και στο νέο χωριό έδωσαν το όνομα Μηλικούρι, σμίγοντας τα δύο ονόματα των χωριών τους. [Μήλο= Κύπρου]