Τα Κυκλαδίτικα νησιά

Λένε πως όταν ο Θεός έπλασε τον κόσμο στο τέλος ο Πανάγαθος στάθηκε ν’ αποθαυμάση το έργο του που είχε φτιάξει στις έξη πρώτες άγιες μέρες. Τόσο μαγεύτηκε από την τελειότητα της πλάσης του, ώστε ο Πάνσοφος εγέλασε. Τότε τα χερουβείμ εφύσηξαν κάποια αρμονία στα βούκινα, τα σεραφείμ συνώδεψαν με ύμνους την αρμονία αυτή και όλη η πλάσι δέχτηκε τη θεϊκή εκείνη και ουράνια μελωδία. Το φως του ήλιου έλουσε τη γη, η θάλασσα εκόπασε για ν’ ακούση τον ύμνο τον χερουβικό, τ’ αγρίμια του λόγγου στάθηκαν με υψωμένα τ΄αυτιά ν’ ακούσουν το «χαίρε» του Πλάστου των και τα δένδρα ψιθύρισαν τη μελωδία στο πρώτο αντρόγυνο που είχε καταφύγει κάτω από τη σκιά των συνεπαρμένο από ερωτική μέθη. Μα τότε ο Θεός πάνω στην πρόσχαρη αυτή στιγμή είδε πως τα Θεία χέρια του ήσαν ακόμη λασπωμένα από τον πηλό του τελευταίου πλάσματος γι’ αυτό και τίναξε τα Θεία δάχτυλά Του. Οι πηλοί που πεσαν από τα Θεϊκά δάχτυλα πιτσίλισαν το Αιγαίο Πέλαγος και οι πιτσίλες εκείνες γίνηκαν νησιά, τα κυκλαδίτικα νησιά που έγιναν σε μια στιγμή χαράς και ευθυμίας του Πλαστού.