Οι γέροι

Μια φορά κ’ ένα καιρό δυο πολιτείες, μαλώσανε και κάνανε πόλεμο. Οι γερόντοι της μιας πολιτείας συμβουλεύανε τα παιδιά τους, πως πρέπει να κάνουν τον πόλεμο για νάναι σίγουροι για τη νίκη. Μα τα παιδιά δεν θέλανε ν’ακούσουν τις συμβουλές τους και μάλιστα θέλησαν να πάρουν τους γέρους να τους ρίξουν κάτω απ’ ένα βράχο, γιατί όπως λέγανε είταν άχρηστοι, ιδιότροποι χασομέρηδες και χαραμοφάγηδες. Μονάχα ένας γιος εναντιώθηκε κι οι γέροι γλυτώσανε. Όταν άρχισε ο πόλεμος, τα παλλικάρια της πολιτείας αυτής, βγήκαν έξω από την χώρα τους και κατάλακκα περίμεναν τον εχθρό να δώσουν τη μάχη. Η κατάσταση γίνηκε σοβαρή, και οι νιοί δεν ήξεραν τί να κάνουν, τί να αποφασίσουν. Ο εχθρός προχωρούσε. Τότες ο γιος του γέρου που είταν αντίθετος να πεταχθούν οι γέροι απ’ το βράχο, είπε να πάνε να ρωτήσουν τους γέρους τι πρέπει να κάνουν. Και οι γέροι απαντήσανε: «Τρεχάτι ουρέ ούλη τη νύχτα και πιάστε τον τρανό φαράγγι, ταμπουρωθήτε πάνου στα κουτρώνια. Όταν ου εχτρός διαβεί απεκεί κι οι πέτρες θα σας βοηθήσουν. Έτσι και γίνηκε. Οι άχρηστοι γέροι γλυτώσανε τη χώρα τους. Από τότες τα παιδιά άκουγαν τους γέρους, ζητούσαν τις συμβουλές τους, τη γνώμη τους που είχαν αποχτήσει από την πείρα μιας μακριάς ζωής.